Iedereen blij den tiende Mei.

En met iedereen bedoel ik dan de levensgenieters die het sluitingsfeest absoluut niet wilden missen.

De ervaring van vorige jaren in gedachten kon je ervan uitgaan dat het ook dit jaar weer een schot in de roos zou zijn.

Het prachtige lenteweertje zorgde al meteen voor goedgemutste chicas en chicos , die bij het binnenkomen van de zaal, na ontvangst van een apéro’ke, bij vaste “garçon” Hugo,  direct terug naar buiten konden om in het zonnetje wat te keuvelen in afwachting van de traditionele speech van “El Presidente” Miguel.

Zo kwamen we te weten dat hij buiten Lili nog een andere passie heeft en dat is muziek en dat zijn grote frustratie is dat hij geen instrument kan bespelen. (Wat dus met zijn andere passie wel lukt)..

Hij keek bij deze terug op een leuk en leerrijk dansseizoen , met vooral dank aan die twee onvermoeibare, super geduldige, altijd minzame dansleraar en lerares, René en Olga. Het feit dat zij dan ook te maken hebben met erg leergierige, overenthousiaste, super gemotiveerde leerlingen zal daar ook wel toe bijdragen.

Dus werden de bloemekes bovengehaald voor René en Olga en tot grote verrassing werd het huldebetoon verder gezet door Marleen die in naam van alle dansers en danseressen de inzet van Lili en Michel toch nog ééns benadrukte en een gepast bloemstukje overhandigde.

Ondertussen hadden ze in de keuken ook niet stilgezeten en op uitnodiging van Michel konden we plaatsnemen aan tafel. Dat de tafels alweer versierd waren met originele ”naamkunstwerkjes”, resultaat van eindeloos geduld en onuitputbare fantasie van Gerda, Christel en Lili.  Dat die zelfde “tafelpopjes” in het groot ook nog eens ten tonele werden gebracht op de scéne maakte het geheel af.

Tijd om te eten. En ook dat lag helemaal in de lijn van de verwachtingen. Prima bediening, mooi gedresseerde borden en zeker zo belangrijk LEKKER.

Het was stil in de zaal waardoor je de muziek die Michel had uitgezocht uit “Liefde voor Muziek” voor een aangenaam sfeertje zorgde.

Goed gezelschap, lekker eten en drinken, goede muziek, wat heb je nog meer nodig om er een geslaagde avond van te maken?  Juist, dansgelegenheid. Die was er dan ook na het nuttigen van het dessert en al dan niet de koffie.

Je zag de calorieën zo in het rond vliegen. Het was een fijne afsluiter van ons dansseizoen 23-24. Afsluiten doen we met de wens van de Voorzitter en dat is iedereen terug te zien in september.

Aan allen een goed verlof en tot in september.

CU,

Paco 

Beste vriend Paco,

Toen ik jou vanavond met jonkvrouw Lily een polonaise zag dansen dacht ik “ai, dat komt niet meer goed.  Die is straks zo poepeloere dat hij zich morgen niets meer herinnert van vanavond.  En wie gaat dan een artikeltje schrijven voor ons geliefd tijdschrift?”

Van aarremoei doe ik dat dan maar.  Al klinkt het heel stereotiep: het Amusa kaasbuffet was wéér ongelofelijk lekker en heel gevarieerd, de sfeer en de muziek waren alweer heel goed, de afwezigen hadden weeral overschot van ongelijk.  Alleen jammer dat er zoveel afwezigen waren (enfin, niet waren).

Ook Olga kan content zijn want toen Michel een salsa speelde kwam er veel schoon volk op de vloer;  de ene wist die figuur nog, de andere een andere, en zo was het voor de toeschouwers waarschijnlijk net alsof we die salsa al jaren onder de knie hebben.  

Stereotiep zei ik, omdat het kaasbuffet ook vorige jaren heel geslaagd was, maar dat wil niet zeggen dat wij dit zo vanzelfsprekend vinden.  Integendeel, de inzet van het bestuur en de Amusa medewerkers blijft bewondering afdwingen.  Een dikke merci aan iedereen die dit mogelijk maakte!!

Jo

Amusa kazen ...blijven verbazen.

Hoewel de publieke aanwezigheid enigszins wat beperkt was door allerlei omstandigheden, er waren een paar “vaste klanten” niet in de mogelijkheid om mee te komen kazen. (Als de Meilandjes mogen wijnen dan mogen wij toch kazen), werd het toch een gezellige en vooral lekkere avond.

Het aanbod van zo veel verschillende kaassoorten maakte het niet eenvoudig om te kiezen, hoewel er eigenlijk niet echt gekozen moest worden want iedereen kon gemakkelijk een tweede of zelfs een derde keer terug gaan en alzo van alle variëteiten proeven.

Hugo en Gerda hadden dan toch ook niet voor niets zo veel en zo lang in de auto moeten zitten  om te zorgen voor een mooie kaastafel. (File, weg omleidingen enz..)

Lili had zoals steeds  gezorgd voor de decoratie van de zaal, en aldus waren haar muizen ook weer van de partij.

Na een korte speech van de voorzitter, eindigend met “smakelijk eten”, kon de aanval beginnen. De relatieve stilte in de zaal bewees dat iedereen zijn mond vol had en genoot van den blauwe of de groene of de gele of de witte of de cremige of de harde of die met ananas of die met zonder ananas of die enz…

Enfin , het eten was oké en het koste  DJ. Mickey dan ook wel enige moeite en aansporing om dat verzadigde volkje op de dansvloer te krijgen om er de opgedane calorieën af te dansen.

Hoe later op de avond hoe meer volk er op de vloer kwam, kortom de sfeer was zoals altijd goed en de Amusanten amuseerden zich.

Al bij al toch weer een geslaagde activiteit te danken aan de inzet van die bestuursleden die er zo voor zorgen dat er buiten het dansen ook nog gelegenheid is om eens op een andere manier een leuke avond te beleven.

Dus voor het bestuur een klein applauske (klap,klap).

Grtjes,

Paco

Retro of Amusa in/uit de oude doos.

Het was alweer een geslaagde thema-avond die RETRO-avond bij de dansclub.

Op één avond zag je ongeveer  de ganse modegeschiedenis passeren van 1830 tot 1960. Van de saaie boekhouder tot boerken Aas, van Miss Charleston tot poetsvrouw.

Iedereen had zijn fantasie de vrije loop gelaten en het geheel bracht je zo terug in de tijd. ” De goeien ouwen tijd”.

D.J. Mickey had voor de gelegenheid dan ook voor  aangepaste muziek gezorgd, (want de “joeke-boks” voor het podium werkte enkel met 5 frank stukken), en het koste dan ook weinig moeite om je zelf plots terug gekatapulteerd te voelen naar lang vervlogen tijden.

Hoewel ik toch even heb gevreesd dat er gewonden gingen vallen bij het min of meer verplichte danske op :” Come on let’s twist again”.

Ten eerste was de dansvloer vrij glad, wat op zich al enige vaardigheid vroeg om recht te blijven, maar als je dan ook nog ziet dat sommigen onder ons zich echt 50 jaar jonger begonnen te voelen en het zelfs aandurfden om door de knieën te gaan en gehurkt een beetje de show te stelen, om dan te moeten vaststellen dat boven genoemden de hulp nodig hadden van bezorgde mede dansers om hen terug  recht te helpen/trekken dan had ik toch mijn GSM in de hand om nr.112 te bellen. Gelukkig is het zo ver niet gekomen. De geest wilde wel maar al de rest van het lichaam iets minder.

En na een tweetal rustige slows was iedereen terug een beetje op z’n positieven. Kortom de sfeer zat er goed in. En dat werd alleen maar beter toen de D.J. het volledig “oude mannekes en madammekes” gezelschap in een grote ronde op de dansvloer vroeg om, zoals veel jaren geleden, de kuskesdans oftewel de La Bamba te performen.

En jawel, dat was de eerste dans die avond dat ik niemand zag twijfelen over welke stappen of draaikes er moesten gedaan worden. De La Bamba zat echt nog bij iedereen in het collectief geheugen. Je zag dan ook dat die “oude mannekes en madammekes” van binnen echt niet zo oud waren als ze eruit zagen, dus die indruk kwam zeker door de klederdracht. Het was niet voor niets RETRO-avond.

Mij koste het in ieder geval weinig moeite om me terug te verplaatsen in die tijd, zo’n 55 jaar geleden. Toen bestond Tinder nog niet en van links of rechts swipen was geen sprake. Neen het was toen veel eenvoudiger je ging de dansvloer op, je zag wat er in de aanbieding stond en je probeerde, soms met succes soms niet, maar niet getreurd, de keuze was uitgebreid en de volgende Bamba zorgde wel voor nieuwe kansen.

Voor mij was het een geslaagde thema-avond en ik denk dat de meesten onder ons er net zo over dachten. Dus mogen nu die oude kleren terug in de kast maar die jeugdige uitstraling die ik zag bij die ”oldies” mag gerust nog een tijdje blijven.

De groetjes,

Paco

BENEFIET-AVOND 24.11.2023.

Mannekes, mannekes wawasmeda?

Zo’n hoop volk hebben we nog niet vlug bijeen gezien op onze vrijdagavond hé.

Waarschijnlijk heeft het feit dat er te eten viel ook wel iets mee te maken.

Een 130 tal mensen waren  afgezakt om ”den Hugo” zijne spaghetti te komen eten.

En dat zijn er veel, héél véél, om te voorzien van een geurend, warm gevuld bord

met dat pasta gedoe.

Het interieur van de zaal was dan ook helemaal aangepast aan het thema, alles zag rood, wit en groen. Van placemats tot servetten. (Zelfs in de teljoren was het rood de saus, wit het bord en groen de basilicum). Er was weer flink wat werk verzet door dat “spaghetti-team” om de zaal in een aangepast sfeertje te brengen. Leuke entree.

Michel  had alles goed uit gepuzzeld wat de tafelzetting betrof, zodat de meesten toch met hun vertrouwd gezelschap samen konden zitten. Altijd beter voor den ambiance.

Zeker als je een groep van zo ongeveer dertig mensen wil samen laten taffelen, sorry tafelen. Daar hadden Maria en Frans dan weer voor gezorgd, Okra was daardoor goed  vertegenwoordigd.

Alles stond op punt om het eetfestijn te beginnen. Hugo, de kok, was er klaar voor samen met zijn vaste helper Jos, de serveuses waren er klaar voor, Gerda, Christel en Lili en de ” bartenders en plongeurs” stonden al volop te tappen (geen moppen deze keer want het was serieus werken) en te smossen.

De geur van de spaghetti kwam zo de zaal binnen en de eerste eters konden aanvallen. De bediening ging vlot, de ervaring laat zich voelen en binnen de kortste tijd was iedereen bediend. Dat de geur in de keuken enigszins anders was dan in de zaal had waarschijnlijk te maken met het feit dat er in de zaal mensen waren “geparfumeerd” en in de keuken mensen waren “ bezweet”.

Niet erg want na het eten bracht de muziek iedereen op de dansvloer en weldra stonk, sorry, rook iedereen naar “bezwete parfum”.

Al bij al was het benefiet gebeuren meer dan geslaagd en heeft al die noeste arbeid hopelijk enige ademruimte geschapen bij schatbewaarder Maria. Nu de spaghetti rustig laten zakken en u voorbereiden op het volgende eetfestijn,waarschijnlijk de overgang van oud naar nief. SYLVESTER.

Tot dan,

Paco

Halloween bij Amusa.

En toen was het weer zover. Het hoogfeest van de mottigaards, lelijkaards, trollen, heksen en andere niet te definiëren individuen. Een ding hadden ze allen gemeen, ze hebben er alles aan gedaan om er niet “ normaal” uit te zien. En ik moet zeggen dat dat vrij goed gelukt was.

En dan te weten dat er zo veel mensen zijn die er veel geld voor over hebben om er mooier uit te zien, terwijl het blijkbaar weinig moeite kost om er lelijker uit te zien.

Het binnenkomen van de zaal was al een openbaring op zich. Lili had nog maar eens haar fantasie de vrije loop gelaten en had het podium omgevormd tot een waarachtig sp(r)ookdecor. Alle halloween figuren waren present, zelfs een soepketel met heksensoep hing boven een rode vuurhaard te pruttelen tussen spinnen, vleermuizen en meneer en mevrouw Geraamte. Vies vet.

Michel had daarbij voor een lichtshow gezorgd om alles nog wat meer in de spotlights te zetten. Met wat bijhorende donderklanken werd het geheel nog wat griezeliger Ook de aangepaste muziek voor deze avond was goed gekozen, er kon zelfs nog op gedanst worden ook.

Dat werd dan ook gedaan en hoewel de opkomst nog wel iets groter had mogen zijn de dansvloer werd goed bezet en de sfeer was optimaal. 

Wie er niet was heeft iets gemist. Dat gemis kan misschien ingehaald worden bij de volgende activiteit, namelijk de “Benefiet” avond. Dat zal net zoals andere keren alweer een gezellige boel worden. Het voordeel is dan wel dat het terug allemaal “normale” mensen zullen zijn, hoewel “normaal”?

Op zijn minst proper gekleed. En als er dan rondlopen met “rood” op hun kleding zal het deze keer niet van bloed zijn, zoals bij Halloween, maar van de saus.

Tot ziens op de pierenavond.

Grtjes,

Paco

SLUITINGSFEEST AMUSA 12-05-2023

Mooi,Mooi,Mooi ….

en mooier zal het niet meer worden!

Ja beste Amusanten , mooier gaat het dit seizoen niet meer worden he, want het zit er weeral op.

Maar het afsluitingsfeest was toch weer de kers op de taart.

Na al die jaren stonden de verwachtingen toch weer hoog gespannen, en aan die verwachtingen is weer ruimschoots voldaan.

Bij het betreden van de zaal viel al direct op dat het team van binnenhuis-architecten zich nog maar eens goed had laten gaan. Met hun onuitputtelijke fantasie hadden ze dit keer de zaal omgetoverd tot een “ beestenboel”, lieve beestjes. Die lieve vrouwtjes hadden  ditmaal lieveheersbeestjes als thema gekozen en die diertjes zaten dus overal, tot zelfs tussen de servetten. 

Dat Michel weer heel wat tijd gestoken had in de menu/bladwijzers kan je wel denken. Voor iedereen een keurig kaartje met de fotokes van hun “bestelling” erop om alle verwarring te vermijden en het alzo ook gemakkelijker was voor het bedienend personeel. Diene mens slaapt volgens mij bijna nooit.

Na het aperitiefje kon Michel de feestavond officieel openen met zijn jaarlijkse speech. Dit keer had hij geen speech geschreven omdat hij een hekel heeft aan een spiekbriefje om toch maar niets te vergeten. 

Inspiratie vond hij door een voorstelling van Lieven Scheire over A.I. Bij een recent bezoek aan Hugo deed deze een test met Chatbot over ledenwerving voor Amusa. Artificiële Intelligentie noemen ze dat, in vergelijking met zijn vorige redevoeringen was dit toch maar robottaal. Maar het klopte wel, mond aan mond reclame om nieuwe leden te werven is nog steeds de beste manier om iemand te overtuigen om aan te sluiten bij de Club. (Ik hoor hem zich toch liever een paar keer verspreken en af en toe spieken en  wat zenuwachtig worden). Het in de “bloemekes” zetten van Olga en René hierna kwam recht uit het hart en ik denk dat alle leden dit volmondig konden beamen. René houdt dit al zo veel jaren vol met eindeloos geduld en goede moed met zijn linedancers en Olga is al even geduldig met de salondansers.

Dat die A.I. niet voor iedereen geschikt is mocht ik zelf ondervinden bij het schrijven van dit epistel. Telkens ik aan A.I. vroeg om een tekstje te schrijven over het sluitingsfeest, kwam er op mijn PC i.p.v. Artificiële Intelligentie, Alternatieve Incontinentie op. Heeft het te maken met de leeftijd van de PC of met de ouderdom van de leden, dat weet ik niet want ik had er wel bijgezet (meerderheid 65 plussers). Enfin.

Dus heb ik zoals in de goeie ouden tijd het verslagske maar zelf bedacht en voortgegaan op mijn ervaring van die avond.

Dat het eten weer kwalitatief meer dan in orde was en de bediening prima verliep bleek uit het applaus dat het keukenpersoneel te beurt viel na het eten. Dus iedereen content en voldaan.

De dansavond kon starten met een demonstratie van de twee :“Best of the rest” danskoppels, zijnde Jo en Alice en Luc en Marleen wat een goede aanzet was om iedereen op de vloer te brengen.

En dan kwam de verrassing van de avond, niet zozeer voor ons maar wel voor Olga : “Ode aan de Danslerares”. Onder begeleiding van Jo met zijn trekzak brachten we een, zij het “meerstemmig” huldelied aan Olga, geschreven door de songwriters Alice en Jo.

Het moet gezegd, het Eurosongfestival (en daar zijn er die er meer naast zingen dan wij) is iets te hoog gegrepen maar het “Sfinx-festival” in Boechout moet haalbaar zijn. Indien ze genoeg betalen willen we dat nog wel eens overdoen, kwestie van de clubkas te spijzen.

De gezelligheid was troef de rest van de avond, zodanig zelfs dat Rogerke van Olga gerust nog wat had willen blijven, maar Olga was onverbiddelijk en met de belofte ons volgend seizoen weer het vuur aan de schenen te leggen namen ze afscheid met dikke kussen. Tot weerziens in september, we kijken er al naar uit.

Rond 1 uur zat het feest erop en begon de opruim, gelukkig met de nodige helpende handen zodat de klus vlug geklaard was en iedereen tevreden en met een goed gevoel naar bed kon.

Oh ja Alice en Jo begin al maar aan de volgende “song”, want een goede gewoonte moet je onderhouden.

Groetjes en tot september.

Paco

Zij die gaan sterven groeten U….

Jaja beste Amusanten, we zijn stilaan op weg naar het einde van het zoveelste dansseizoen en dat doet mij even stilstaan bij wat ons nog te wachten staat.

Ik weet niet of de Schakel zal verschijnen voor of na de “ Vuurproef” die onze

(meesteres) lerares zal laten doorgaan op vrijdag 28 april. Olga zelf noemt het een danswedstrijd, maar voor mij ligt de klemtoon hier vooral op Strijd, strijd tegen m’n eigen onzekerheid, faalangst, gebrek aan zelfvertrouwen en wat heb je zo nog allemaal om u zenuwachtig over te maken.

Ik weet wel dat ik niet de enige zal zijn die met enig stressgevoel daaromtrent rondloopt, dat heb ik al gehoord bij sommigen onder ons, maar we zullen deze bittere pil toch moeten doorslikken en proberen er het beste van te maken. Tenslotte is de prijs die er aan vast hangt nu ook weer van die aard dat je moet panikeren, met als ik me niet vergis 500 euro kan je ook niet gaan rentenieren.

Misschien is die wedstrijd wel juist wat we nodig hebben om ons zelfvertrouwen wat op te krikken. Vaststellen dat je niet de enige bent die af en toe al eens de mist ingaat en al eens schuinsmarcheert, in de goede betekenis van het woord dan, kan een geruststelling zijn en moed geven om te blijven oefenen.

We zien vrijdag wel wat het wordt en moest het al voorbij zijn wanneer de Schakel verschijnt dan hoop ik dat we met veel plezier terug kunnen kijken op deze eerste ervaring met het wedstrijd gebeuren.

Maar niet getreurd, na de (relatieve) spanning, de ontspanning en die staat ons te wachten bij het Sluitingsfeest. Het is een hele geruststelling te weten dat die avond er weer een zal zijn met al het goede wat de wereld ons te bieden heeft, lekker eten en drinken, muziek en dans in goed gezelschap.

Dus als de druk te groot wordt of was, focus u dan maar op dat feestje dat komende is en kom terug volledig tot rust. En nu gaan we nog wat oefenen want ‘t zal nodig zijn.

Grtjes,

En klaar was kaas.

Voor de zoveelste keer was het alweer eten geblazen bij Amusa.

Ditmaal Kaas. Michel had een goed trukske toegepast, namelijk als we dan toch niet met 100 deelnemers zijn dan nemen we gewoon een kleiner zaal en dan zit het “spel” ook vol. Goe gezien.

Kleiner maar niet minder gezellig. Lili had, voor hen die het nog niet wisten dat het om kaas ging, de kaas tegen de muur geplakt. Figuurlijk dan, en ze had er dan maar ineens haar muizen bijgezet. Die beestjes kregen nochtans niet de kans om zich tegoed te doen aan heel dat assortiment dat Gerda en Hugo hadden uitgezocht.

Er was zoveel variatie in kaas dat het moeilijk kiezen was.

Gelukkig kregen de hongerigen een tweede, een derde en indien gewenst nog een vierde kans om hun bordje te vullen. En nog was er over. Ik denk dat Hugo en Gerda de kaas gaan kopen zijn met een lege maag, en dan mag het altijd een beetje meer zijn.

Nadat Michel de aanwezigen had verwelkomd en in zijn speech Leo & Hedwige nog eens bedankt had voor hun” depanagedienst “ door het ter beschikking stellen van hun danszaal, kon die mooi uitgestalde tafel verworden tot een slagveld. Hoewel het vrij beschaafd bleef en alzo de tafel er toch appetijtelijk bleef uitzien.

Daarna volgde een vrij relatieve stilte, alleen het geluid van kaasetende homo sapiens was te horen en een klein beetje achtergrondmuziek. Muziek die weer voortreffelijk was gekozen door D.J. Mickey.

En dan liep de tafel stilaan wat leger en de dansvloer wat voller.

René slaagde er toch weer in om de vloer vol te krijgen met zijne Chocolat en andere klassiekers. Spijtig dat Christel, geplaagd door een pijnlijke knie, er deze keer niet bij kon zijn en verstek moest laten gaan. Hopelijk betert het snel.

De avond vloog weer voorbij, zoals we gewoon zijn bij al die festiviteiten van Amusa. Gelukkig waren er voor de afwas en de opruim nog voldoende vrijwilligers en konden we met z’n allen op tijd en met een volle maag naar ons bedje. Slapen was iets lastiger met al die wriemelende calorieën, maar een kermis is een geseling waard.

Tot de volgende en denk aan uw dieet.

Grtz,

Paco

Carnavalitis.

Op vrijdag 17 februari was het dan weer zover.

Na de miserie met corona kregen we nu een ander virus binnen bij Amusa.

Minder gevaarlijk (tenminste als je niet te veel gedronken had)  en ook wel veel aangenamer om erdoor besmet te geraken, namelijk Carnavalitis.

Inwendig heb je daar normaal gezien weinig last van maar uiterlijk daarentegen valt het des te meer op dat je het hebt zitten. Straffer nog, als je bedenkt hoeveel tegenstand er was bij corona omdat je verplicht werd om een mondmasker te dragen, moest je nu eens zien wat er die avond allemaal gedragen werd. En dan nog niet ééns verplicht, dus totaal vrijwillig zag je de vreemdste individuen passeren.

Hallucinant was het, plots veranderden er mensen die je normaal als normaal beschouwt in een volslagen identiteitscrisis. Zo zag je een Spaans koppel, de man met snor, want alle spanjaarden hebben een snor, volgens Tom Waes dan toch, samen met een flamencosenorita, een ongeplukte bloem, want die zat nog in haar haar, de perfecte Tango dansen.

Een Oostenrijks of Duits stel, recht uit de bergen van Zwitserland, dewelke een eigen versie brachten van de rozenwals. Gelukkig bleef het jodelen achterwege.

Ook gezien : “ An Irish man met zij vrouw, een echte rosse”, en deze keer niet in New-York maar in zaal Familia. Daar tussendoor liep er dan nog een soort van landloper, een madam met een strooien rokje, een koppel overjaarse motards en nog wat ander raar spul. Enfin het was te zot om los te lopen, gelukkig bleef het allemaal achter gesloten deuren. De barman was dan weer één of andere Texaan en die zijn vrouw was een banaan. Raar zicht zo’n rijpe, geel banaan de American Bleus zien dansen.

De hoofdvogel werd echter afgeschoten door een voorzitter en zijn gade die zich plots Keizer Frans Jozef den 1ste waande met Keizerin Sisi, (Sisi of Lili) veel verschil maakt het niet uit. Het verschil zat hem in feit dat Lili de zaal weerom aangepast had aangekleed en Sisi heel de avond Hoogheid kon spelen.

Dus na de toespraak von Der Kaiser, waarin hij uiteenzette dat er die avond enkel Nederlandstalige muziek zou gespeeld worden, en dat er ook een groepsfoto moest genomen worden, (te zien op de website van Amusa), kon het dansen beginnen. En de eerste dans, hoe kon het ook anders, was zo met al die Carnavalitisten op een rij, handen op de schouder van de voorganger, de zaal rond hossen. De Polonaise noemen ze dat. Ideaal om de sfeer erin te brengen.

Dus bleek nog maar eens te meer dat je niet met een bomvolle zaal moet zitten om ambiance te scheppen, bij Amusa lukt dat ook met een mannetje of vrouwtje minder.

Maar aan hen die er niet waren, je kan het nog goed maken met uw aanwezigheid op de kaasavond want dan is het geen vakantie en moet er niet op de kindjes worden gelet en moet je ook geen schrik hebben om honger te lijden want er zal genoeg zijn voor iedereen (denk ik toch).  Tot dan,

Alaaf, alaaf, alaaf.

Paco

Spagettivreters

Inderdaad, het zijn niet alleen die Italianen welke spagettivreters mogen worden genoemd, vanaf nu behoren de Amusanten en hun sympatisanten 

ook bij deze soort.

Dat was goed te zien op de benefietavond van de dansclub. Met meer dan honderd sneukelaars, een volle zaal eigenlijk, werd er een massa van die pastapieren verorberd. En saus, veeeel saus. Ik heb vernomen dat die door vereende krachten tot stand was gekomen. 4 a 5 verschillende fabricaties mengen en dan verkrijg je dit resultaat, en dat ze lekker was.

Gelukkig had Hugo er zopas een warmtestage opzitten in Gran Canaria en was hij die hitte in de keuken aan zijn kookpot wel gewoon. Na spaghetti koken voor meer dan 100 mensen zag hij er na afloop wel even gaar uit als zijn pieren, maar dat zal meer van de drukte geweest zijn dan van de warmte. Hij deed dat weer perfect, mede dank zij de hulp van zijn sous-chef Jos, Jos die zoals steeds zijn cool heel goed kan bewaren en alzo zorgde dat de temperatuur draaglijk bleef. Een strak team die twee.

Het was lang geleden dat we nog zoveel volk bijeen hadden gekregen op een activiteit van Amusa , en dat deed echt wel deugd. Ook Maria de penning- meesteres was duidelijk in haar nopjes. Zo werd zij plots schatbewaarder in plaats van scheetbewaarder, want zeg nu zelf , de opbrengst van de oefen- avonden is natuurlijk welkom maar als er weinig volk komt opdagen is dat toch maar “een scheet in een fles”, zoals ze zeggen.

Dat ook de aankleding van de zaal weer in orde was kon ik horen bij verschillende aanwezigen die vol lof waren hierover en mij zelfs vroegen wie daar verantwoordelijk voor was. Met een beetje overdrijving heb ik dan maar gezegd dat dat het werk was een gespecializeerde italiaanse firma, namelijk: “LilibeertO”.Met de nadruk op de O zoals bij AlbertO Volgens mij liggen er opdrachten in het verschiet, dus Lili smeer u maar in.

Niettegenstaande dat onze vaste DJ Olga verstek moest laten gaan (corona -

bij deze spoedig en volledig herstel toegewenst), maakte Michel er toch een gezellige dansavond van na het eten en bleven er veel mensen plakken, wat Maria helemaal niet erg vond. Dat er twee bartenders waren, Frans en Maria was geen overbodige luxe want zij hadden hun handen meer dan vol. Frans voor den drank en Maria voor de centen. Gewoonlijk is dat andersom maar alles liep gesmeerd.

We kunnen wel stellen dat de avond een groot succes was. Mede dank zij de vele vrijwillige helpers die zich met overgave inzetten om er een geslaagd eetfestijn van te maken. De diensters niet te vergeten die er voor zorgden dat iedereen voldoende te eten kreeg en dat Hugo en Jos niet in slaap vielen achter hun potten. Vooral ook de helpende handen na afloop die alles mee opruimden en er alzo voor zorgden dat de klus binnen de kortste keren was geklaard.

Dus Amusanten wat hebben we hieruit geleerd: 

Ten 1^ste : veel propaganda maken helpt.

Ten 2^de : met zoveel mogelijk naar de vrijdagse oefenavonden komen, zo blijft Maria schatbewaarster en geen sch… juist.

En ten 3^de : Dat het bestuur er toch weer in geslaagd is om te laten zien dat ze buiten dansen ook krakken zijn in organiseren.

Dat laatste zal je wel weer merken met  Sylvester, tot dan.

Grtjes,

Halloween.

Gelukkig zit echte schoonheid van binnen, dat zegt men toch.

Want veel schoonheid viel er niet te zien op de Halloween dansavond.

Zo’n lelijke mensen dat er daar rondliepen op en rond de dansvloer.

De videoclip, Thriller, van Michael Jackson was klein bier tegenover de videoclip van de Amusa-griezelavond.

De omkadering,  casu de zaal, liet niets aan de verbeelding over.

Overal waar men keek ontwaarde je geraamten, spinnen, heksen en het podium zelf leek wel een kerkhof.

Spoken en kruisen met R.I.P. ( rap in’t putteke) als opschrift sierden het decor. Lily had haar fantasie nog maar eens de vrije loop gelaten en dan weet je op voorhand dat het thema duidelijk zal zijn.

De uitgeholde pompoenen op tafel, artistiek bewerkt door Michel  (zo’n lelijke kaalkop, gelukkig was hij dat maar voor één avond), die alzo zijn ziekteverlof toch op een vruchtbare manier had doorgebracht. Sterk.

Alles was dus aanwezig om er een geslaagde Halloween van te maken. Dat de zaal niet volledig gevuld was, kon de pret niet drukken.

De aanwezige lelijkaards deden er alles aan om de sfeer van het kerkhof te veranderen in de sfeer van de koffietafel.

Wanneer Cristel dan ook nog ééns langskwam met het avondeten, door beenhouwer Frans vakkundig afgekapte vingers met wat bloeddruppels, was het plaatje helemaal compleet.

Aan het gehuppel op de dansvloer te zien zullen de meesten nog niet rap in’t putteke zitten. Allee dat hopen we althans want we hebben nog wat volk nodig om van de spaghetti-avond ook een succes te maken, dus volhouden en tot op de pierenavond.

Grtjes,

Paco

Vooral NIEUW !!

Nieuwe locatie, nieuwe start en nieuwe mensen. Oude natuurlijk ook maar die behoren al meer tot het meubilair. Er was zelfs een ‘nieuwe-oude’ van de partij, François die 9 jaar geleden ook al een seizoen bij Amusa was maar bij gebrek aan danspartner moest stoppen. Het was een aangename vaststelling bij het binnenkomen van de nieuwe zaal toch veel vertrouwde gezichten te zien. Verandering schrikt nogal eens af en dan ook nog eens een kalender die op 2 verschillende plaatsen doorgaat, je moet al ”nen echte” zijn om er toch weer mee door te gaan .

Dat Olga, met haar altijd aanwezige glimlach en haar aanstekelijke goedgezindheid achter de platendraaier zat, gaf al direct het gevoel van “da komt hier wel goe”.

Een mooie zaal trouwens, alleen is de dansvloer aan de vrij krappe kant als we met z’n allen de samba gaan dansen, zoals dat sympathieke ‘wedstrijd-koppel’ ons dat voor deed. Maar dat zal nog wel wat jaartjes duren vooraleer we die kunnen na dansen. Maar zoals Georges weleer al zei: “dansen is ook een kijksport”.

Nadat de Voorzitter, die voor de gelegenheid zijn beste gilet had aangetrokken om een goede indruk te maken bij zijn obligate speech, de aanwezigen hierin aanspoorde om te genieten en te dansen en alsook de nieuwe gezichten verwelkomde, kon de avond van start gaan.

Bij navraag bij verschillende leden bleek dat er veel waren die tijdens de zomer- periode vrij veel geoefend hadden. De meeste hadden vooral geoefend op de “rustpauzes” die in de meeste dansen voorkomen. Ge weet wel 1-2-3-RUST. En dat scheen vrij goed te lukken. Zoals ge ziet oefening baart rust, sorry ik bedoel kunst.

Nu de kop er af is kunnen de lessen terug beginnen en we kregen al een voorsmaakje van wat er ons te wachten staat door de initiaties van zowel Olga als René. Voor mij ging het één te rap en het ander te ingewikkeld, dus de uitdaging is aanwezig.

De Frans, die kameraad heeft het goed gezien, die heeft zich gepromoveerd tot ‘Bartender/gelegenheidsdanser’, ‘t is te zeggen hij moet het nog wat rustig aan doen want hij zit met de gevolgen van een scheur, een spierscheur dan nog wel. Frans dat betekent dat er nog steeds spieren aanwezig zijn in uwen body (wie had dat gedacht), da’s toch ook goed nieuws hé.

Alléé Mannekes en Madammekes, zoals Olga altijd zegt, smeer uw beentjes maar in en begin met nieuwe moed aan een nieuw dansseizoen.

Adios

Paco

Bomaanslag bij dansclub Amusa!!

Dit zou wel eens de voorpagina van de wekelijkse krant  ”De Zondag” 

kunnen zijn.

Want inderdaad op vrijdag 1 april (ook toevallig), is er bij dansclub Amusa 

een bom geplaatst van zeer zwaar kaliber. Het betreft hier een echte “ Caloriebom” van Vlaamse makelij.

Men kon na de explosie zowiezo vaststellen dat, hoewel er geen gewonden gevallen waren, hoogstens enkele mensen met een indigestie of een vervelend “buikjetevol gevoel”, het B.N.G., in dit geval niet het B.N.P., gevoelig de hoogte is ingegaan. (B.N.G. staat voor Bruto Nationaal Gewicht). De Croo 

zal tevreden zijn.

Zelfs de tafelversierders bleven in het thema en hadden gezorgd voor kleurrijke ” Bom-Bommekes”, heu pardon, het waren “ Pom-Pommekes”. 

Dat creatief team blijft toch steeds met iets origineels naar buiten komen, 

naar binnen in dat geval. Ook de muurschilderijen zetten aan tot verorberen.

Gelukkig waren de leden min of meer voorzien op de aanslag op hun B.N.G. Meer zelfs, ze hadden er samen voor gezorgd dat het een extra zware Bom zou worden.

Zowat iedereen van de clubleden was eigenlijk medeplichtig aan het succes van de “aanslag”. Je kan je afvragen waar ze al die nodige ingrediënten gevonden hebben om zo veel lekkere en verschillende zoetigheden op tafel te toveren, terwijl er zoveel gesproken wordt over hamsteren en lege rekken in de supermarkt. Aan allen een medaille voor moed en zelfopoffering.

Spijtig genoeg waren er toch weer enkele dans/smulkoppels die verstek moesten laten gaan door dat vervelende corona virus.(Hopelijk niet te ziek en spoedig herstel.) Het werd dan ook een hele opdracht voor de vrijwillige slachtoffers om die hele calorierijke tafelbom onschadelijk te maken.

Maar met vereende krachten is het toch gelukt.

Het hoeft niet te verwonderen dat er iets meer gegeten dan gedanst werd die avond maar zoals het leger beschikt over het DOVO team om bommen te ontmantelen, zo hebben wij Olga om de vloer te laten bemannen en bevrouwen. Geen medelijden, de dansvloer op en zorgen dat dat B.N.G. terug wat in evenwicht wordt gebracht.

Dat er om half twaalf nog redelijk veel overbleef  was geen probleem, alle aanwezigen hielpen mee om de laatste schadelijke restanten mee te nemen om die thuis verder onschadelijk te maken.

Ik denk niet dat er ooit op het verjaardagsfeest zoveel werd bijeengebracht door de leden zelf, den bakker zal het niet graag gezien hebben.

Kortom het was goed en lekker.

Grtjes,

Paco

P.S. Jos die weegschaal zal niet nodig zijn want we hebben allemaal even veel gegeten (of toch bijna).

Carnaval 2022 Amusa.

Pre -Carnaval.

Zojuist een mailtje gekregen van Michel, hij dringt er (meer dan zachtjes) op aan dat iedereen toch verkleed zou komen naar de carnaval/dansavond van vrijdag 18 feb.

Dus kon de zoektocht/brainstorming beginnen. Eerst in de valiezen met oude kleding die op de zolder ligt, maar het meeste dat daar te vinden is zijn spullen die meer in aanmerking komen voor de retro-avond dan voor carnaval. Dus verder gezocht, folderkes uitvlooien, reclammekes doornemen en uiteindelijk toch iets vinden dat onnozel genoeg is om niet te hard op te vallen tussen al die andere rare kwasten.

Dus de outfit gevonden, we zijn er klaar voor.

Carnaval/ dansavond.

Juist nu iedereen door de versoepelingen uit zijn kot mocht, komt Frank De Boosere zeggen om in uw kot te blijven. Er kwam een stormke op ons af. Nee daar gingen we ons niet door laten tegenhouden, na al die C-miserie kon dat er nog wel bij. 

In de namiddag werd de zaal dan aangekleed en ARTISTIEK versierd. Lili had haar fantasie weer goed laten gaan en alles werd in gereedheid gebracht om er een spetterende avond van te maken. Tot er plotseling een gerommel en gedonder klonk in de zaal waarvan iedereen toch wel wat verschoten was. Bleek dat de dakbedekking was losgekomen en we carnaval bijna konden vieren onder de blote hemel.

Maar ’The show must go on‘ en dus kon het danslustig volkje binnenwaaien.

Letterlijk en figuurlijk, en er kwam wat binnengewaaid, te veel om op te noemen :

een oude rocker met z’n chik, een zeekapitein met waarschijnlijk een eenzame avonturierster, een have/dakloze vagebond, redelijk wat “Hippies”, de nostalgie droop er van af. Sex en drugs en rock en roll, kies zelf maar wat er nog van overblijft.

Zelfs Aarsbisschop Van Geluwe mocht komen meevieren, ah ja de schoolkindjes waren toch al in de namiddag naar huis gestuurd, ik denk dat hij in een zigeunerkamp verblijft want hij was in het gezelschap van een zigeunerin die hem steevast in de gaten hield. 

Dan waren er ook nog wat “cowboys” en “cowgirls”, een grijze muis heb ik ook gezien, zelfs die viel nu op. Dat men op zo’n dag jezelf kan verkleden in een “deftig gekleed” koppel, in kostuum en witte hoed. Ik durf te wedden dat het hun trouwkleding was, die zagen er bijna “ normaal” uit. 

En dan had je nog een echte Chinese Geisha achter de bar, die Nederlands sprak, wel met een licht aksent maar verstaanbaar. En Olga die was verkleed als een “strenge Madammeke” en joeg iedereen weer op de vloer. Het kan gezegd, het was weerom een plezante bedoening daar bij Amusa.

Post -Carnaval.

Blijkbaar heeft er één of andere feestvierder mijn hoofd verwisseld met een houten exemplaar, het zag er nog hetzelfde uit maar het voelde helemaal anders.

Wat het dak betreft, volgens de brandweercommandant was het schoolgebouw eerst een prioriteit maar toen hij hoorde dat Amusa er carvaval ging vieren zei hij, en ik citeer: “ Dan zouden we wel zot zijn om dat nu in orde te brengen want waarschijnlijk gaat dat dak er vanavond terug af met die dansers hunne Knaldrang”.

Paco

Hola amigo,

Weet je waar wij gisterenavond waren?  Op een fiesta niet ver van Amberes.  We waren uitgenodigd door Miguel en Lily, maar curiosamente hebben we die niet gezien.

Een pobre vagabundo ontving ons en wou absolutamente foto’s nemen, dus wij hadden geen confianza in dat zaakje.  Want het was een  compañía bizarra: piratas, gitanos, en andere louche types.

Maar toen zagen we dat er een padre tussen liep, die lustig meedanste.  Dat heeft ons wel gerustgesteld, especialmente omdat er na een tijdje un elegante oficial naval kwam mee feesten.

Porque hay fiesta y baile!, gefeest en gedanst is er!  Hippies, disconautas, een stijlvol – claramente muy rica - koppel en zowaar een statige Indiër, ze liepen allemaal door mekaar en hadden plezier.  En aan cerveza en ambiance geen gebrek, ze hadden una geisha japonesa ingehuurd die voor drankjes zorgde en una dancing queen ruso die ons geregeld de vloer op joeg.

Amusa heten ze, die maffe bende, en ik hoop begot dat ze volgend jaar weer zo’n fiesta houden.   Wij gaan alvast weer oefenen op onze ukulele y bolas de samba.

Saludos

Sam Bachacha en Sam Barumba

Worstenbrood en Appelbollen.  Januari 2022

Dat had “der Hugo”, (dat duits is geen toeval), goed geregeld.

 Een warme bakker vinden die bereid was om tegen half negen zijn oven nog eens heet te stoken om warme” worstebollen” te kunnen leveren , bleek niet zo eenvoudig. Maar na meerdere pogingen bij verschillende bakkers in de omgeving was hij er toch maar in geslaagd een goede ziel te vinden die het wel zag zitten.

Dat ze lekker waren hoeft geen betoog want er is er geen enkele terug naar de afzender gegaan.

Dus een pluim op “ der Hugo” zijnen hoed.

Om het thema wat in de verf te zetten hingen er zelfs worstenbrood en appelbollen tegen de muur. Kortom het was alweer oké.

Dat Olga er voor zorgde dat het verteringsproces iets vlotter zou verlopen door iedereen op de dansvloer uit te nodigen.(Te dwingen, tegen Olga zeg je niet nee.) was te verwachten, je kon het klotsen boven de muziek uit horen, maar de vloer was vol en de sfeer zat er meteen in.

Maar nu we het hoe en waarom en van waar de clementinekes/mandarijntjes komen en hoe de speculoos/aas gemaakt wordt dank zij “The Sparrow”, wou ik wel eens weten waar dat worstenbrood en die appelbollen hun oorsprong vonden.

Ik ben dat dan gaan opzoeken en na wat speurwerk heb ik de verklaring gevonden op “Wackopodia”, dat is de duitse versie van Wikipedia.

Daar blijkt dat die lekkernijen zijn ontstaan uit het brein van 2 duitse broers die na de oorlog van 40/45 hier in het Antwerpse zijn blijven hangen. Het waren de gebroeders Bollebrosse, Hans(waarschijnlijk van Hansworst) en Apfel.

Voor ”den krieg“ waren zij bakker en beenhouwer in Duitsland en daar zij niet terug naar Duitsland wilden, besloten ze van hier hun kans te wagen en een bakkerij/ been- houwerij te beginnen.

Daar de zaken niet zo goed draaiden, waarschijnlijk door hun herkomst, gebeurde het wel eens dat ze beiden met nogal wat “overschot” bleven zitten. De één met vlees de ander met bloem. Na enig brainstormen kwamen ze op het lumineus idee om op zoek te gaan naar een eigen product, iets wat nog niet gekend was aan dees kanten.

Voor Hans was het een uitgemaakte zaak dat hij iets met worst ging maken (zijn naam Hansworst indachtig) want daar kon hij al zijn  overschot in kwijt.

Dus kon de bakker niet achterblijven en besloot hij een brood te maken met ”apfel“ erin verwerkt. Dat was ook een meevaller, want in zijn tuin stond een appelboom en de afgevallen appels bewaarde hij op zolder, dus die kwamen nu goed van pas.

Dit concept bleek een schot in de roos te zijn want al vlug werd hun product wereldberoemd in het Antwerpse. Bij wijze van marketing besloten zij om hun eerste “experiment” gratis uit te delen aan de cafébazen rond de haven, op de éérste maandag na driekoningen, omdat dat meestal een dag was dat er meer gedronken werd dan gewerkt.

Al vlug hadden die cafébazen door dat er na het eten van het worstenbrood nog meer gedronken werd.  En de omzet was een feit.

De appelbollen kregen de dokwerkers mee naar huis voor hun vrouw om die enigszins gunstig te stemmen bij de thuiskomst van hun (meestal) dronken geliefde. De rest is geschiedenis.

Nu weet ik ook wel dat niet al wat op Wikipedia of Wackopodia staat waarheidsgetrouw is maar ik vond het toch wel een aannemelijke uitleg.

Dus na de mandarijntjes/de clementinekes, de speculoos/speculaas weten we nu ook waar de worstenbroden/appelbollen vandaan komen.

Kwestie van het opvoedend aspect van de Dansclub wat in de kijker te zetten.

Grtjes,

Paco

Surprise Party. Januari 2022

Dat was nog eens een verrassing, vrijdag 7 januari op de oefenavond.

Binnenkomen en  door een feestelijk uitgedoste “ garçon” verwelkomt worden met een glaasje cava. Het bestuur had duidelijk gekozen om de in het coronawater gevallen Sylvesteravond niet zomaar te laten voorbij gaan.

Ontvangen worden met bubbels, aan tafeltjes, ook in bubbels, van 4 dan, voorzien van speciale, originele feestverlichting, liet al vlug uitschijnen dat het geen gewone oefenavond ging worden. Het was alsof de leden het geroken hadden want de tafeltjes waren bijna allemaal bezet.

Zelfs onze goede vriend Frans was terug van de partij , en dat heeft hem waarschijnlijk ook nog eens deugd gedaan. Conner Rousseau zou zeggen :      

” He’s back bitches”. Nog eens terug meer dansliefhebbers op de vloer. Het leken wel de good old days.

Als kers op de taart, ik moet eigenlijk zeggen kers op de hapjes, werden ons ook nog lekkere toastjes aangeboden, dus eten en drank, meer kan je niet verlangen. Of toch wel, natuurlijk wel. De sfeer moet navenant zijn en die was er ook. Niet in het minst door het aanstekelijk enthousiasme van Olga. 

Zij deed er nog een schepje bovenop door al die oude rakkers eens vlug een disco versie (Michael Jackson achterna) aan te leren in enkele minuten. En zij deed dat schitterend, hoe de rest het deed kan ik eigenlijk niet beschrijven maar ik denk ook dat je dat gewoon niet wil weten.

Wat ik wel weet is dat iedereen zich duidelijk amuseerde met de verkeerde bewegingen van zijn dansburen te bewonderen. Gene poot meekunnen en u toch amuseren dat is toch fantastisch, daar moet je voor bij Amusa zijn.

Kortom het was een meer dan geslaagd initiatief van het bestuur om de aanwezigen op die manier nog eens in de watten te leggen. 

Een dikke merci aan die dames en heren, we kijken al uit naar het volgende “feestje”, worstenbrood en appelbollen.

Niettegenstaande al die “coromikrondemie”, er toch in slagen op een veilige manier leuke dansavonden te laten doorgaan verdient een welgemeende CHAPEAU.

Grtjes,

Paco

Sylvester.  2021

De jaarwisseling zit erop. De eventuele kater overleefd en met nieuwe moed 2020 ingezet. Het moet gezegd, door die derde prik kon ik precies toch iets beter tegen de drank, waarschijnlijk door mijn versterkt immuunsysteem of door iets minder drank, dat kan ook.

Veel verschil met de vorige jaarwisseling was er niet. Alweer geen mogelijkheid tot samen feesten en dansen, tenminste toch niet in clubverband. Thuis kon je nog proberen er het beste van te maken maar bij gebrek aan ruimte is dansen thuis sowieso toch sterk beperkt tot een paar stapjes links, enkele rechts, voor en achter en dat was het dan wel. Tenminste als je de “postuurkes” niet van de kast wilde stoten in uw enthousiasme.

En dan spreek ik nog niet over de gezelschapsdansen zoals de Rozenwals of the Snake, want dat met z’n twee doen thuis rond de tafel zou helemaal belachelijk zijn.

Of proberen een lijndanske van René te doen , ‘t zal een klein lijntje zijn hier tussen de eetkamer en het salon.

Hoewel ,met de huidige lentetemperatuur, 12 gr .buiten zou het op het terras ook wel kunnen maar dan moet je weer eerst de bladeren opkuisen en dan is de goesting over , ‘t is niet gemakkelijk.

Op zo’n momenten voel je pas echt wat een luxe het is om vrij en ongehinderd door allerlei maatregelen uw goesting te kunnen doen en samen met vrienden op een gezellige manier” nachtje door” te kunnen brengen.

En nu is het alweer afwachten wat de resultaten van het volgende overlegcomitée zullen zijn .

Gaan we heel de maand januari op onze honger blijven zitten of komt er toch nog een positieve beslissing en kunnen we de lessen weer aanvatten. Het is te hopen, want als de onderbreking te lang duurt zijn we weer terug een deel dansmoves kwijt.

Gelukkig weten we ondertussen al dat Olga een eindeloos geduld heeft met haar leerlingen en niet zal aarzelen om ons vlug terug “ in de pas” te laten dansen.

Enfin, met goede hoop en optimisme toch maar het nieuwe jaar in en aan iedereen die in hetzelfde schuitje zit, blijf gezond en tot vlug terug op de vloer.

Grtz,

Paco

Nu we stilaan eindejaar naderen en de eerste 10 lessen er bijna opzitten, kunnen we vaststellen dat de nieuwe locatie een kleine hindernis was die ondertussen genomen is en gewenning de plaats heeft ingenomen van de twijfel. Niet de zaal, maar wel het dansen op zich en het gezelschap maken uit wat belangrijk is.

Waarschijnlijk zullen er wel leden zijn die afgehaakt hebben omwille van de locatie of om welke andere reden dan ook (verandering brengt meestal een bepaalde onzekerheid teweeg) en misschien zijn zij hun licht eens gaan opsteken elders, bij een andere dansclub of dansschool. Hopelijk vinden zij daar dan evenveel voldoening als vroeger bij Amusa. Misschien is het daar toch ook niet helemaal wat ze er van verwacht hadden en denken zij met enige weemoed terug aan de gezellige dans/feest-avonden van weleer in onze dansclub. Niets belet hen echter om terug te komen en opnieuw deel uit te maken van hun vertrouwde dansgezelschap. Integendeel zou ik zeggen, hoe meer zielen hoe meer vreugd.

Ondertussen gaat het leven zijn gang en komt ons eerste feestje in zicht, namelijk Sylvester.

Diegenen die het al meemaakt hebben weten dat dat steeds in orde is, zowel wat het eten en drinken betreft als de ambiance. De uitgelezen avond/nacht om de al reeds geleerde pasjes in praktijk te brengen en er weer een toffe jaarwisseling van te maken.

Eens dat weer achter de rug is kunnen we weer verder met het tweede gedeelte van de danslessen van het seizoen 2017-2018 en ons terug overleveren aan Georges en Gaby om ons het vuur aan de dansschenen te leggen, zij het dan wel op een aangename en vooral geduldige manier. Ook René, die ondertussen voorzien is van een nieuw wisselstuk (heup-operatie) zal niet nalaten de lijndansers, ondanks de winter die voor de deur staat, te laten zweten.

Dit gezegd zijnde, rest nog enkel iedereen een fijn Kerst en Eindejaar toe te wensen en met volle moed en danslust 2018 aan te vatten. 

Groetjes,

Paco.

Jaja, je leest het goed, plezant, heel plezant zelfs. Voorwaarde is wel dat je de mensen die eraan meedoen een beetje kent en weet dat die evenzeer zullen genieten van wat hen te wachten staat.

Hoewel verrassingen nooit uitgesloten zijn, en al zeker niet als je de Kris zijn gangen laat gaan.

Dat hebben we kunnen ervaren bij de eerste van de drie, namelijk Sinterklaas.

Totaal onverwacht kwam plots zijne Piet, Zwarte Piet dus door het raam gekropen bij gebrek aan schoorsteen. En dat was niet het enige wat ontbrak, want ook de Sint zelf had verstek laten gaan omwille van familiale redenen. Dus lostte Piet dat op door een Chinese vrijwilliger aan te duiden die min of meer op Sinterklaas gelijkt, namelijk den Alex.

Het was vlug duidelijk dat die zich helemaal kon inleven in de rol en waarschijnlijk was het met voorbedachte rade dat Piet ervoor zorgde dat Chrisje, die gewoon is om met deze Sint zijn staf om te gaan, als eerste op zijn schoot mocht plaatsnemen om de teksten ten berde te brengen terwijl de Sint zich bezighield met het bekijken van de meelijwekkende foto's. En het werd nog duidelijker toen die twee ongelukkige vrouwkes, Chris en Lilly, welke dit jaar op hun hoofd waren gevallen op de dansvloer,(en volgens Pietje waren blijven botsen), plaats namen op de Sint zijn schoot en als toepasselijk geschenk elk een

kleurrijke valhem kregen.(Jullie moeten die wel gebruiken he meiskes).

Enigszins in de war omdat hij niet direct wist waar met zijne staf te blijven, nu hij zijn twee handen vol had ,lostte Piet dat op door een “Hulppiet” in te schakelen om de Sint in de gênante momenten bij te staan. Nadat de Sint in zijn boek had gelezen dat er geen stoute kinderen waren dit jaar, volgde de snoepregen. In zijn boek kon je wel zien dat er nog veel arme kindjes zijn, getuige daarvan de foto's van al die kindjes die amper kleertjes aanhadden. Zwaar leven heeft zo'n Sint.

Na de Sint kwam dan die andere Sint, Sint Sylvester om ons uitgeleide te doen uit 2017 en gezellig binnen te loodsen in 2018. En of het gezellig was. De gezelligheid kwam je zo tegemoet bij het betreden van de zaal. Nog maar eens prachtig aangekleed, met als Eye-catcher een grote, imponerende “ meneer den Uil”. Evenals de tafels dewelke eveneens voorzien waren van alle familieleden van Meneer den Uil. Hoeveel tijd en werk daar weer ingegaan is kan je je moeilijk voorstellen maar het maakt wel duidelijk dat het knutselteam van Amusa geen moeite te veel vindt om elk feestje in een zo aangenaam mogelijk kader te laten verlopen. Blijkbaar kent de fantasie van dat “kunstenaarsteam, geen grenzen. Als daar dan ook nog eens op de hulp kan gerekend worden van een leverancier van takken, stokken en een half bos mastentoppen in casu de Karel, dan was het resultaat weer meer dan bewonderenswaardig. Ook de aanwezigen hadden hun best gedaan en waren allemaal schoon gewassen en gestreken. En overal strikken en strikjes, aan de ramen, aan de servetten, het was zelfs opvallend hoeveel mannen er “gestrikt” waren. Niet allemaal, er waren er ook “geplastront”, dus ook hier leuke variatie.

Na de gesmaakte openingsspeech van Michel met daarin een:”terug welkom” aan René,( die al vlug weer op de dansvloer stond,) kon het feest beginnen. Dat Kris de taak op zich nam om als platenruiter te fungeren, en uitstekend deze taak volbracht, maakte dat er gans de avond en nacht stevig gedanst kon worden.

Dat het eten ook ditmaal weer lekker en prima verzorgd was hoeft geen betoog. We zijn niet anders gewoon .Met de nodige drank en aangenaam gezelschap hoefde dat echt niet méér te zijn. Kortom om met een cliché te eindigen:” de afwezigen ...”. JUST

Dan den derde van het trioke, Sancta Lunes Perdido, misschien niet zo gekend maar dat blijkt de patroonheilige te zijn van:”painsocise en boeldepom”. Hoewel ik hier een beetje vooruit loop op de feiten kan ik nu al met zekerheid stellen dat ook dat wel dik oké zal zijn, en aangezien de versiering van oudjaar blijft hangen zal het ook deze keer weer gezellig zijn en zal

er ALWEER lekker gegeten en volop gedanst worden.

Zoals je ziet heb ik niet overdreven door te stellen dat een TRIOKE best leuk kan zijn.

Het enige nadeel bij dit trioke is de gewichtstoename, maar daar is het dansen dan weer de beste remedie

tegen.

Alléé vooruit... de vloer op.

Paco