Benefiet bij Amusa
En alweer was het een voltreffer, die benefietavond van onze dansclub.
Met ongeveer 80 personen was de zaal mooi gevuld en dat was voldoende om het keukenpersoneel goed in zwier te houden.
Den Hugo stond zoals elk jaar nog maar eens goed te zweten aan zijn kookpotten.
Hij is de meest geschikte persoon om daar te staan want hij is die warmte min of meer gewoon, na zijn verblijf in Gran Canaria. En met Gerda aan de andere potten met de warme saus, is de taakverdeling in de keuken prima. Het gemis van de vaste “pierenschepper” Jos werd zo goed mogelijk opgevangen door de vaste reserve Paco.
Terwijl Cristel en Lilli instonden voor de bediening aan tafel en Frans en Maria de droge kelen van het nodige vocht voorzagen stond Michel in voor den ambiance met aangepaste muziek. Het liep als een zwitsers horloge.
Aangezien er nogal wat” spagettivreters” een tweede bord vroegen, waarvan meer- deren nog extra saus verlangden, kan men ervan uitgaan dat het eten dik oké was.
Ook de dessertjes gingen vlot over de toonbank, vooral de zelfgemaakte choco-mousse van Cristel. Er waren zelfs mensen die er 4 kochten om mee naar huis te nemen.
Rond 20 uur was het eetfestijn afgelopen en konden de aanwezigen hun beentjes uitslaan op de dansvloer. Onvermoeibare René zorgde nog maar eens voor een vrij eenvoudige gezelschapsdans waar iedereen, ook zij zonder danservaring, moeiteloos konden van meegenieten.
Kortom het was een gezellige avond die toch wel wat zaad in het bakje zal gebracht hebben voor de club, hetgeen uiteindelijk de bedoeling is van zulk een avond.
Rond 11.30u zat het feestje erop en kon het opruimen van de zaal beginnen, met de hulp van verschillende vrijwilligers, een klus die vrij vlug geklaard was.
Hoewel er toch nog enkelen waren waarbij we de stoel vanonder hun gat moesten trekken bij manier van spreken.
Maar zo gaat dat, “gezelligheid kent geen tijd.”
Voor zij die er niet bij waren, zij kunnen hun verdriet om de gemiste kans komen verdrinken op de stand van Amusa op de kerstmarkt te Wommelgem. Amusa zorgt daar voor zowel eten als drinken, dus laat u maar eens goed gaan.
C.U.
Paco
Amusa’s open deur.
De zomermaanden voorbij, de vakanties voorbij, de lange zwoele (hoewel) avonden voorbij, dan is het weer tijd voor andere activiteiten. Zoals daar zijn dansavonden op vrijdagavond en danslessen op maandagavond. En dan begint dat nieuwe seizoen traditiegetrouw met de open deur, om kennis te maken met nieuwe danslustigen en het weerzien van (oude) getrouwen.
De zaal was goed gevuld en de wil om er een gezellige dansavond van te maken was er eveneens. Het was goed te zien dat er meerdere danskoppels tijdens de vakantie iets minder geoefend hadden om daarna, zij het met enige moeite, er op de duur toch weer in slaagden de juiste draad (passen) op te nemen.
Gelukkig was Olga daar om iedereen weer wat zelfvertrouwen bij te brengen door een disco initiatie te geven waar de meesten onder ons weinig moeite mee hadden om te volgen. En om de aanwezigen eens te laten proeven van de Line-Dans bracht Rene. de inswinger van het jaar ten berde en kon ook daarop geoefend worden.
Natuurlijk werd er ook de tijd genomen om uit de doeken te doen wat er de afgelopen zomer zoal beleefd werd. Bij een weerzien na die zomermaanden zijn er steeds weer verhalen en belevenissen, goede en minder goede, die tussen pot en pint gedeeld worden.
Al bij al werd het toch weer een leuke avond en was de open deur avond een goede opwarming om de danslust aan te wakkeren na die zomerse rustperiode.
Wat het volgend seizoen zal brengen weten we nog niet maar Olga zal er zeker alles aan doen om elk danskoppel zijn niveau op te krikken.
Goede moed en dansplezier aan zowel nieuwe starters als aan de gevorderden.
Grtjes,
Paco
Halloween.
Het was dus weer zover, lelijke mensenavond bij Amusa, of beter gezegd Halloween.
De decoratrice van dienst, Lili, had weer haar fantasie laten gaan en ervoor gezorgd dat je bij het binnen komen van de zaal al direct in de gewenste sfeer zat. Het podium was een echte weerspiegeling van wat volgens mij de Hel moet zijn. Ook met een beetje fantasie natuurlijk
.
Het doet toch raar aan dat een normaal mens heel het jaar zijn best doet om er een beetje “convenabel” uit te zien op de dansavonden en dan plots, omdat het dat griezelfeest is, alle remmen overboord te gooien en zijn best doet om zo mottig mogelijk voor de dag te komen.
Dat wordt dan nog gewaardeerd ook door de voorzitter, met een oprecht dankwoord om zo veel moeite te doen om de lelijkaard uit te hangen. Raar soort daar bij Amusa.
DJ. Mickey deed er dan nog een schepje bovenop door ook de muziek aan te passen aan het thema en er een echte triller van te maken, zijn naamgenoot Mickey Jackson in gedachten.
Dat ook kan gedanst worden in een totaal ander outfit bleek geen probleem te zijn. Een Amusant danst altijd hoe vet vies hij er ook uitziet.
Het was alweer een leuke avond en met de poepers in mijn gat ben ik dan om middernacht door “dendonkere” naar huis gestapt. Ik was toch wel iets rapper thuis dan anders. Gelukkig ben ik geen lelijker soort tegengekomen dan op den dans. Dat zou wel moeilijk geweest zijn denk ik.
Grtjes,
Paco
Iedereen blij den tiende Mei.
En met iedereen bedoel ik dan de levensgenieters die het sluitingsfeest absoluut niet wilden missen.
De ervaring van vorige jaren in gedachten kon je ervan uitgaan dat het ook dit jaar weer een schot in de roos zou zijn.
Het prachtige lenteweertje zorgde al meteen voor goedgemutste chicas en chicos , die bij het binnenkomen van de zaal, na ontvangst van een apéro’ke, bij vaste “garçon” Hugo, direct terug naar buiten konden om in het zonnetje wat te keuvelen in afwachting van de traditionele speech van “El Presidente” Miguel.
Zo kwamen we te weten dat hij buiten Lili nog een andere passie heeft en dat is muziek en dat zijn grote frustratie is dat hij geen instrument kan bespelen. (Wat dus met zijn andere passie wel lukt)..
Hij keek bij deze terug op een leuk en leerrijk dansseizoen , met vooral dank aan die twee onvermoeibare, super geduldige, altijd minzame dansleraar en lerares, René en Olga. Het feit dat zij dan ook te maken hebben met erg leergierige, overenthousiaste, super gemotiveerde leerlingen zal daar ook wel toe bijdragen.
Dus werden de bloemekes bovengehaald voor René en Olga en tot grote verrassing werd het huldebetoon verder gezet door Marleen die in naam van alle dansers en danseressen de inzet van Lili en Michel toch nog ééns benadrukte en een gepast bloemstukje overhandigde.
Ondertussen hadden ze in de keuken ook niet stilgezeten en op uitnodiging van Michel konden we plaatsnemen aan tafel. Dat de tafels alweer versierd waren met originele ”naamkunstwerkjes”, resultaat van eindeloos geduld en onuitputbare fantasie van Gerda, Christel en Lili. Dat die zelfde “tafelpopjes” in het groot ook nog eens ten tonele werden gebracht op de scéne maakte het geheel af.
Tijd om te eten. En ook dat lag helemaal in de lijn van de verwachtingen. Prima bediening, mooi gedresseerde borden en zeker zo belangrijk LEKKER.
Het was stil in de zaal waardoor je de muziek die Michel had uitgezocht uit “Liefde voor Muziek” voor een aangenaam sfeertje zorgde.
Goed gezelschap, lekker eten en drinken, goede muziek, wat heb je nog meer nodig om er een geslaagde avond van te maken? Juist, dansgelegenheid. Die was er dan ook na het nuttigen van het dessert en al dan niet de koffie.
Je zag de calorieën zo in het rond vliegen. Het was een fijne afsluiter van ons dansseizoen 23-24. Afsluiten doen we met de wens van de Voorzitter en dat is iedereen terug te zien in september.
Aan allen een goed verlof en tot in september.
CU,
Paco
Beste vriend Paco,
Toen ik jou vanavond met jonkvrouw Lily een polonaise zag dansen dacht ik “ai, dat komt niet meer goed. Die is straks zo poepeloere dat hij zich morgen niets meer herinnert van vanavond. En wie gaat dan een artikeltje schrijven voor ons geliefd tijdschrift?”
Van aarremoei doe ik dat dan maar. Al klinkt het heel stereotiep: het Amusa kaasbuffet was wéér ongelofelijk lekker en heel gevarieerd, de sfeer en de muziek waren alweer heel goed, de afwezigen hadden weeral overschot van ongelijk. Alleen jammer dat er zoveel afwezigen waren (enfin, niet waren).
Ook Olga kan content zijn want toen Michel een salsa speelde kwam er veel schoon volk op de vloer; de ene wist die figuur nog, de andere een andere, en zo was het voor de toeschouwers waarschijnlijk net alsof we die salsa al jaren onder de knie hebben.
Stereotiep zei ik, omdat het kaasbuffet ook vorige jaren heel geslaagd was, maar dat wil niet zeggen dat wij dit zo vanzelfsprekend vinden. Integendeel, de inzet van het bestuur en de Amusa medewerkers blijft bewondering afdwingen. Een dikke merci aan iedereen die dit mogelijk maakte!!
Jo
Amusa kazen ...blijven verbazen.
Hoewel de publieke aanwezigheid enigszins wat beperkt was door allerlei omstandigheden, er waren een paar “vaste klanten” niet in de mogelijkheid om mee te komen kazen. (Als de Meilandjes mogen wijnen dan mogen wij toch kazen), werd het toch een gezellige en vooral lekkere avond.
Het aanbod van zo veel verschillende kaassoorten maakte het niet eenvoudig om te kiezen, hoewel er eigenlijk niet echt gekozen moest worden want iedereen kon gemakkelijk een tweede of zelfs een derde keer terug gaan en alzo van alle variëteiten proeven.
Hugo en Gerda hadden dan toch ook niet voor niets zo veel en zo lang in de auto moeten zitten om te zorgen voor een mooie kaastafel. (File, weg omleidingen enz..)
Lili had zoals steeds gezorgd voor de decoratie van de zaal, en aldus waren haar muizen ook weer van de partij.
Na een korte speech van de voorzitter, eindigend met “smakelijk eten”, kon de aanval beginnen. De relatieve stilte in de zaal bewees dat iedereen zijn mond vol had en genoot van den blauwe of de groene of de gele of de witte of de cremige of de harde of die met ananas of die met zonder ananas of die enz…
Enfin , het eten was oké en het koste DJ. Mickey dan ook wel enige moeite en aansporing om dat verzadigde volkje op de dansvloer te krijgen om er de opgedane calorieën af te dansen.
Hoe later op de avond hoe meer volk er op de vloer kwam, kortom de sfeer was zoals altijd goed en de Amusanten amuseerden zich.
Al bij al toch weer een geslaagde activiteit te danken aan de inzet van die bestuursleden die er zo voor zorgen dat er buiten het dansen ook nog gelegenheid is om eens op een andere manier een leuke avond te beleven.
Dus voor het bestuur een klein applauske (klap,klap).
Grtjes,
Paco
Retro of Amusa in/uit de oude doos.
Het was alweer een geslaagde thema-avond die RETRO-avond bij de dansclub.
Op één avond zag je ongeveer de ganse modegeschiedenis passeren van 1830 tot 1960. Van de saaie boekhouder tot boerken Aas, van Miss Charleston tot poetsvrouw.
Iedereen had zijn fantasie de vrije loop gelaten en het geheel bracht je zo terug in de tijd. ” De goeien ouwen tijd”.
D.J. Mickey had voor de gelegenheid dan ook voor aangepaste muziek gezorgd, (want de “joeke-boks” voor het podium werkte enkel met 5 frank stukken), en het koste dan ook weinig moeite om je zelf plots terug gekatapulteerd te voelen naar lang vervlogen tijden.
Hoewel ik toch even heb gevreesd dat er gewonden gingen vallen bij het min of meer verplichte danske op :” Come on let’s twist again”.
Ten eerste was de dansvloer vrij glad, wat op zich al enige vaardigheid vroeg om recht te blijven, maar als je dan ook nog ziet dat sommigen onder ons zich echt 50 jaar jonger begonnen te voelen en het zelfs aandurfden om door de knieën te gaan en gehurkt een beetje de show te stelen, om dan te moeten vaststellen dat boven genoemden de hulp nodig hadden van bezorgde mede dansers om hen terug recht te helpen/trekken dan had ik toch mijn GSM in de hand om nr.112 te bellen. Gelukkig is het zo ver niet gekomen. De geest wilde wel maar al de rest van het lichaam iets minder.
En na een tweetal rustige slows was iedereen terug een beetje op z’n positieven. Kortom de sfeer zat er goed in. En dat werd alleen maar beter toen de D.J. het volledig “oude mannekes en madammekes” gezelschap in een grote ronde op de dansvloer vroeg om, zoals veel jaren geleden, de kuskesdans oftewel de La Bamba te performen.
En jawel, dat was de eerste dans die avond dat ik niemand zag twijfelen over welke stappen of draaikes er moesten gedaan worden. De La Bamba zat echt nog bij iedereen in het collectief geheugen. Je zag dan ook dat die “oude mannekes en madammekes” van binnen echt niet zo oud waren als ze eruit zagen, dus die indruk kwam zeker door de klederdracht. Het was niet voor niets RETRO-avond.
Mij koste het in ieder geval weinig moeite om me terug te verplaatsen in die tijd, zo’n 55 jaar geleden. Toen bestond Tinder nog niet en van links of rechts swipen was geen sprake. Neen het was toen veel eenvoudiger je ging de dansvloer op, je zag wat er in de aanbieding stond en je probeerde, soms met succes soms niet, maar niet getreurd, de keuze was uitgebreid en de volgende Bamba zorgde wel voor nieuwe kansen.
Voor mij was het een geslaagde thema-avond en ik denk dat de meesten onder ons er net zo over dachten. Dus mogen nu die oude kleren terug in de kast maar die jeugdige uitstraling die ik zag bij die ”oldies” mag gerust nog een tijdje blijven.
De groetjes,
Paco
BENEFIET-AVOND 24.11.2023.
Mannekes, mannekes wawasmeda?
Zo’n hoop volk hebben we nog niet vlug bijeen gezien op onze vrijdagavond hé.
Waarschijnlijk heeft het feit dat er te eten viel ook wel iets mee te maken.
Een 130 tal mensen waren afgezakt om ”den Hugo” zijne spaghetti te komen eten.
En dat zijn er veel, héél véél, om te voorzien van een geurend, warm gevuld bord
met dat pasta gedoe.
Het interieur van de zaal was dan ook helemaal aangepast aan het thema, alles zag rood, wit en groen. Van placemats tot servetten. (Zelfs in de teljoren was het rood de saus, wit het bord en groen de basilicum). Er was weer flink wat werk verzet door dat “spaghetti-team” om de zaal in een aangepast sfeertje te brengen. Leuke entree.
Michel had alles goed uit gepuzzeld wat de tafelzetting betrof, zodat de meesten toch met hun vertrouwd gezelschap samen konden zitten. Altijd beter voor den ambiance.
Zeker als je een groep van zo ongeveer dertig mensen wil samen laten taffelen, sorry tafelen. Daar hadden Maria en Frans dan weer voor gezorgd, Okra was daardoor goed vertegenwoordigd.
Alles stond op punt om het eetfestijn te beginnen. Hugo, de kok, was er klaar voor samen met zijn vaste helper Jos, de serveuses waren er klaar voor, Gerda, Christel en Lili en de ” bartenders en plongeurs” stonden al volop te tappen (geen moppen deze keer want het was serieus werken) en te smossen.
De geur van de spaghetti kwam zo de zaal binnen en de eerste eters konden aanvallen. De bediening ging vlot, de ervaring laat zich voelen en binnen de kortste tijd was iedereen bediend. Dat de geur in de keuken enigszins anders was dan in de zaal had waarschijnlijk te maken met het feit dat er in de zaal mensen waren “geparfumeerd” en in de keuken mensen waren “ bezweet”.
Niet erg want na het eten bracht de muziek iedereen op de dansvloer en weldra stonk, sorry, rook iedereen naar “bezwete parfum”.
Al bij al was het benefiet gebeuren meer dan geslaagd en heeft al die noeste arbeid hopelijk enige ademruimte geschapen bij schatbewaarder Maria. Nu de spaghetti rustig laten zakken en u voorbereiden op het volgende eetfestijn,waarschijnlijk de overgang van oud naar nief. SYLVESTER.
Tot dan,
Paco
Halloween bij Amusa.
En toen was het weer zover. Het hoogfeest van de mottigaards, lelijkaards, trollen, heksen en andere niet te definiëren individuen. Een ding hadden ze allen gemeen, ze hebben er alles aan gedaan om er niet “ normaal” uit te zien. En ik moet zeggen dat dat vrij goed gelukt was.
En dan te weten dat er zo veel mensen zijn die er veel geld voor over hebben om er mooier uit te zien, terwijl het blijkbaar weinig moeite kost om er lelijker uit te zien.
Het binnenkomen van de zaal was al een openbaring op zich. Lili had nog maar eens haar fantasie de vrije loop gelaten en had het podium omgevormd tot een waarachtig sp(r)ookdecor. Alle halloween figuren waren present, zelfs een soepketel met heksensoep hing boven een rode vuurhaard te pruttelen tussen spinnen, vleermuizen en meneer en mevrouw Geraamte. Vies vet.
Michel had daarbij voor een lichtshow gezorgd om alles nog wat meer in de spotlights te zetten. Met wat bijhorende donderklanken werd het geheel nog wat griezeliger Ook de aangepaste muziek voor deze avond was goed gekozen, er kon zelfs nog op gedanst worden ook.
Dat werd dan ook gedaan en hoewel de opkomst nog wel iets groter had mogen zijn de dansvloer werd goed bezet en de sfeer was optimaal.
Wie er niet was heeft iets gemist. Dat gemis kan misschien ingehaald worden bij de volgende activiteit, namelijk de “Benefiet” avond. Dat zal net zoals andere keren alweer een gezellige boel worden. Het voordeel is dan wel dat het terug allemaal “normale” mensen zullen zijn, hoewel “normaal”?
Op zijn minst proper gekleed. En als er dan rondlopen met “rood” op hun kleding zal het deze keer niet van bloed zijn, zoals bij Halloween, maar van de saus.
Tot ziens op de pierenavond.
Grtjes,
Paco
SLUITINGSFEEST AMUSA 12-05-2023
Mooi,Mooi,Mooi ….
en mooier zal het niet meer worden!
Ja beste Amusanten , mooier gaat het dit seizoen niet meer worden he, want het zit er weeral op.
Maar het afsluitingsfeest was toch weer de kers op de taart.
Na al die jaren stonden de verwachtingen toch weer hoog gespannen, en aan die verwachtingen is weer ruimschoots voldaan.
Bij het betreden van de zaal viel al direct op dat het team van binnenhuis-architecten zich nog maar eens goed had laten gaan. Met hun onuitputtelijke fantasie hadden ze dit keer de zaal omgetoverd tot een “ beestenboel”, lieve beestjes. Die lieve vrouwtjes hadden ditmaal lieveheersbeestjes als thema gekozen en die diertjes zaten dus overal, tot zelfs tussen de servetten.
Dat Michel weer heel wat tijd gestoken had in de menu/bladwijzers kan je wel denken. Voor iedereen een keurig kaartje met de fotokes van hun “bestelling” erop om alle verwarring te vermijden en het alzo ook gemakkelijker was voor het bedienend personeel. Diene mens slaapt volgens mij bijna nooit.
Na het aperitiefje kon Michel de feestavond officieel openen met zijn jaarlijkse speech. Dit keer had hij geen speech geschreven omdat hij een hekel heeft aan een spiekbriefje om toch maar niets te vergeten.
Inspiratie vond hij door een voorstelling van Lieven Scheire over A.I. Bij een recent bezoek aan Hugo deed deze een test met Chatbot over ledenwerving voor Amusa. Artificiële Intelligentie noemen ze dat, in vergelijking met zijn vorige redevoeringen was dit toch maar robottaal. Maar het klopte wel, mond aan mond reclame om nieuwe leden te werven is nog steeds de beste manier om iemand te overtuigen om aan te sluiten bij de Club. (Ik hoor hem zich toch liever een paar keer verspreken en af en toe spieken en wat zenuwachtig worden). Het in de “bloemekes” zetten van Olga en René hierna kwam recht uit het hart en ik denk dat alle leden dit volmondig konden beamen. René houdt dit al zo veel jaren vol met eindeloos geduld en goede moed met zijn linedancers en Olga is al even geduldig met de salondansers.
Dat die A.I. niet voor iedereen geschikt is mocht ik zelf ondervinden bij het schrijven van dit epistel. Telkens ik aan A.I. vroeg om een tekstje te schrijven over het sluitingsfeest, kwam er op mijn PC i.p.v. Artificiële Intelligentie, Alternatieve Incontinentie op. Heeft het te maken met de leeftijd van de PC of met de ouderdom van de leden, dat weet ik niet want ik had er wel bijgezet (meerderheid 65 plussers). Enfin.
Dus heb ik zoals in de goeie ouden tijd het verslagske maar zelf bedacht en voortgegaan op mijn ervaring van die avond.
Dat het eten weer kwalitatief meer dan in orde was en de bediening prima verliep bleek uit het applaus dat het keukenpersoneel te beurt viel na het eten. Dus iedereen content en voldaan.
De dansavond kon starten met een demonstratie van de twee :“Best of the rest” danskoppels, zijnde Jo en Alice en Luc en Marleen wat een goede aanzet was om iedereen op de vloer te brengen.
En dan kwam de verrassing van de avond, niet zozeer voor ons maar wel voor Olga : “Ode aan de Danslerares”. Onder begeleiding van Jo met zijn trekzak brachten we een, zij het “meerstemmig” huldelied aan Olga, geschreven door de songwriters Alice en Jo.
Het moet gezegd, het Eurosongfestival (en daar zijn er die er meer naast zingen dan wij) is iets te hoog gegrepen maar het “Sfinx-festival” in Boechout moet haalbaar zijn. Indien ze genoeg betalen willen we dat nog wel eens overdoen, kwestie van de clubkas te spijzen.
De gezelligheid was troef de rest van de avond, zodanig zelfs dat Rogerke van Olga gerust nog wat had willen blijven, maar Olga was onverbiddelijk en met de belofte ons volgend seizoen weer het vuur aan de schenen te leggen namen ze afscheid met dikke kussen. Tot weerziens in september, we kijken er al naar uit.
Rond 1 uur zat het feest erop en begon de opruim, gelukkig met de nodige helpende handen zodat de klus vlug geklaard was en iedereen tevreden en met een goed gevoel naar bed kon.
Oh ja Alice en Jo begin al maar aan de volgende “song”, want een goede gewoonte moet je onderhouden.
Groetjes en tot september.
Paco
Zij die gaan sterven groeten U….
Jaja beste Amusanten, we zijn stilaan op weg naar het einde van het zoveelste dansseizoen en dat doet mij even stilstaan bij wat ons nog te wachten staat.
Ik weet niet of de Schakel zal verschijnen voor of na de “ Vuurproef” die onze
(meesteres) lerares zal laten doorgaan op vrijdag 28 april. Olga zelf noemt het een danswedstrijd, maar voor mij ligt de klemtoon hier vooral op Strijd, strijd tegen m’n eigen onzekerheid, faalangst, gebrek aan zelfvertrouwen en wat heb je zo nog allemaal om u zenuwachtig over te maken.
Ik weet wel dat ik niet de enige zal zijn die met enig stressgevoel daaromtrent rondloopt, dat heb ik al gehoord bij sommigen onder ons, maar we zullen deze bittere pil toch moeten doorslikken en proberen er het beste van te maken. Tenslotte is de prijs die er aan vast hangt nu ook weer van die aard dat je moet panikeren, met als ik me niet vergis 500 euro kan je ook niet gaan rentenieren.
Misschien is die wedstrijd wel juist wat we nodig hebben om ons zelfvertrouwen wat op te krikken. Vaststellen dat je niet de enige bent die af en toe al eens de mist ingaat en al eens schuinsmarcheert, in de goede betekenis van het woord dan, kan een geruststelling zijn en moed geven om te blijven oefenen.
We zien vrijdag wel wat het wordt en moest het al voorbij zijn wanneer de Schakel verschijnt dan hoop ik dat we met veel plezier terug kunnen kijken op deze eerste ervaring met het wedstrijd gebeuren.
Maar niet getreurd, na de (relatieve) spanning, de ontspanning en die staat ons te wachten bij het Sluitingsfeest. Het is een hele geruststelling te weten dat die avond er weer een zal zijn met al het goede wat de wereld ons te bieden heeft, lekker eten en drinken, muziek en dans in goed gezelschap.
Dus als de druk te groot wordt of was, focus u dan maar op dat feestje dat komende is en kom terug volledig tot rust. En nu gaan we nog wat oefenen want ‘t zal nodig zijn.
Grtjes,
En klaar was kaas.
Voor de zoveelste keer was het alweer eten geblazen bij Amusa.
Ditmaal Kaas. Michel had een goed trukske toegepast, namelijk als we dan toch niet met 100 deelnemers zijn dan nemen we gewoon een kleiner zaal en dan zit het “spel” ook vol. Goe gezien.
Kleiner maar niet minder gezellig. Lili had, voor hen die het nog niet wisten dat het om kaas ging, de kaas tegen de muur geplakt. Figuurlijk dan, en ze had er dan maar ineens haar muizen bijgezet. Die beestjes kregen nochtans niet de kans om zich tegoed te doen aan heel dat assortiment dat Gerda en Hugo hadden uitgezocht.
Er was zoveel variatie in kaas dat het moeilijk kiezen was.
Gelukkig kregen de hongerigen een tweede, een derde en indien gewenst nog een vierde kans om hun bordje te vullen. En nog was er over. Ik denk dat Hugo en Gerda de kaas gaan kopen zijn met een lege maag, en dan mag het altijd een beetje meer zijn.
Nadat Michel de aanwezigen had verwelkomd en in zijn speech Leo & Hedwige nog eens bedankt had voor hun” depanagedienst “ door het ter beschikking stellen van hun danszaal, kon die mooi uitgestalde tafel verworden tot een slagveld. Hoewel het vrij beschaafd bleef en alzo de tafel er toch appetijtelijk bleef uitzien.
Daarna volgde een vrij relatieve stilte, alleen het geluid van kaasetende homo sapiens was te horen en een klein beetje achtergrondmuziek. Muziek die weer voortreffelijk was gekozen door D.J. Mickey.
En dan liep de tafel stilaan wat leger en de dansvloer wat voller.
René slaagde er toch weer in om de vloer vol te krijgen met zijne Chocolat en andere klassiekers. Spijtig dat Christel, geplaagd door een pijnlijke knie, er deze keer niet bij kon zijn en verstek moest laten gaan. Hopelijk betert het snel.
De avond vloog weer voorbij, zoals we gewoon zijn bij al die festiviteiten van Amusa. Gelukkig waren er voor de afwas en de opruim nog voldoende vrijwilligers en konden we met z’n allen op tijd en met een volle maag naar ons bedje. Slapen was iets lastiger met al die wriemelende calorieën, maar een kermis is een geseling waard.
Tot de volgende en denk aan uw dieet.
Grtz,
Paco
Carnavalitis.
Op vrijdag 17 februari was het dan weer zover.
Na de miserie met corona kregen we nu een ander virus binnen bij Amusa.
Minder gevaarlijk (tenminste als je niet te veel gedronken had) en ook wel veel aangenamer om erdoor besmet te geraken, namelijk Carnavalitis.
Inwendig heb je daar normaal gezien weinig last van maar uiterlijk daarentegen valt het des te meer op dat je het hebt zitten. Straffer nog, als je bedenkt hoeveel tegenstand er was bij corona omdat je verplicht werd om een mondmasker te dragen, moest je nu eens zien wat er die avond allemaal gedragen werd. En dan nog niet ééns verplicht, dus totaal vrijwillig zag je de vreemdste individuen passeren.
Hallucinant was het, plots veranderden er mensen die je normaal als normaal beschouwt in een volslagen identiteitscrisis. Zo zag je een Spaans koppel, de man met snor, want alle spanjaarden hebben een snor, volgens Tom Waes dan toch, samen met een flamencosenorita, een ongeplukte bloem, want die zat nog in haar haar, de perfecte Tango dansen.
Een Oostenrijks of Duits stel, recht uit de bergen van Zwitserland, dewelke een eigen versie brachten van de rozenwals. Gelukkig bleef het jodelen achterwege.
Ook gezien : “ An Irish man met zij vrouw, een echte rosse”, en deze keer niet in New-York maar in zaal Familia. Daar tussendoor liep er dan nog een soort van landloper, een madam met een strooien rokje, een koppel overjaarse motards en nog wat ander raar spul. Enfin het was te zot om los te lopen, gelukkig bleef het allemaal achter gesloten deuren. De barman was dan weer één of andere Texaan en die zijn vrouw was een banaan. Raar zicht zo’n rijpe, geel banaan de American Bleus zien dansen.
De hoofdvogel werd echter afgeschoten door een voorzitter en zijn gade die zich plots Keizer Frans Jozef den 1ste waande met Keizerin Sisi, (Sisi of Lili) veel verschil maakt het niet uit. Het verschil zat hem in feit dat Lili de zaal weerom aangepast had aangekleed en Sisi heel de avond Hoogheid kon spelen.
Dus na de toespraak von Der Kaiser, waarin hij uiteenzette dat er die avond enkel Nederlandstalige muziek zou gespeeld worden, en dat er ook een groepsfoto moest genomen worden, (te zien op de website van Amusa), kon het dansen beginnen. En de eerste dans, hoe kon het ook anders, was zo met al die Carnavalitisten op een rij, handen op de schouder van de voorganger, de zaal rond hossen. De Polonaise noemen ze dat. Ideaal om de sfeer erin te brengen.
Dus bleek nog maar eens te meer dat je niet met een bomvolle zaal moet zitten om ambiance te scheppen, bij Amusa lukt dat ook met een mannetje of vrouwtje minder.
Maar aan hen die er niet waren, je kan het nog goed maken met uw aanwezigheid op de kaasavond want dan is het geen vakantie en moet er niet op de kindjes worden gelet en moet je ook geen schrik hebben om honger te lijden want er zal genoeg zijn voor iedereen (denk ik toch). Tot dan,
Alaaf, alaaf, alaaf.
Paco
Nieuwejaarkezoete bij Amusa.
Naar aloude gewoonte werd de overgang van oud naar nieuw gevierd in onze dansclub. En alhoewel het aantal aanwezigen min of meer beperkt was, maar toch ruim voldoende om er een gezellig feestje van te maken, was er zeker geen gebrek aan ambiance en knaldrang.
Dat het ditmaal te doen was in een iets kleiner zaaltje was geen probleem, er bleef nog ruimte genoeg om na het buffet de beentjes uit te slaan en de dansvloer te bevolken.
Hoewel ik dacht dat het toch wel een moeilijke opdracht zou zijn om van dit lokaaltje iets gezellig te maken, bleek algauw dat voor LILI en haar team Christel en Gerda, geen hindernis te groot is. De aankleding van zowel het plafond als de muren en de tafels was smaakvol en kleurrijk verzorgd. Zo’n binnenhuisarchitecten in uw club hebben is toch wel niet te onderschatten.
Na de speech van de voorzitter konden we ons bordje gaan vullen aan het lekkere buffet, meerdere malen zelfs. De bijhorende wijnen waren goed gekozen en brachten al vlug wat leven in de brouwerij. Mede dankzij D.J. Mickey zat de sfeer er al vlug in. Vanzelfsprekend werd er iets minder gedanst, wat zeker het gevolg was van die goedgevulde buikjes, maar dat deed niets af van de feestvreugde . Het was middernacht en dus 2023 zonder dat men er erg in had, zo vlug ging de avond voorbij. Onder het geknal van het vuurwerk werd er dan ook danig gekust en gewenst onder mekaar. Iedereen gezond en rijk 2023 door.
Hoewel het einde voorzien was rond 1 uur bleek nog maar eens dat op gezelligheid geen tijd staat. Het feestje duurde nog tot 2.30u en dan zijn we de stoelen maar beginnen opruimen, zodanig dat iedereen wel naar huis moest, zo niet zaten er nu misschien nog feestvarkens. Maar beter zo dan om 23u een lege zaal.
En zo hebben we dus het nieuwe jaar in clubverband, eigenlijk kan ik zeggen, in familiekring want daar leek het wel op, een uitgebreide familie reünie, al dansend ingezet. Geloof mij er zijn slechter manieren om het jaar te beginnen.
Dus bij deze aan allen een gezond 2023 toegewenst en keep on dancing.
Paco
Spagettivreters
Inderdaad, het zijn niet alleen die Italianen welke spagettivreters mogen worden genoemd, vanaf nu behoren de Amusanten en hun sympatisanten
ook bij deze soort.
Dat was goed te zien op de benefietavond van de dansclub. Met meer dan honderd sneukelaars, een volle zaal eigenlijk, werd er een massa van die pastapieren verorberd. En saus, veeeel saus. Ik heb vernomen dat die door vereende krachten tot stand was gekomen. 4 a 5 verschillende fabricaties mengen en dan verkrijg je dit resultaat, en dat ze lekker was.
Gelukkig had Hugo er zopas een warmtestage opzitten in Gran Canaria en was hij die hitte in de keuken aan zijn kookpot wel gewoon. Na spaghetti koken voor meer dan 100 mensen zag hij er na afloop wel even gaar uit als zijn pieren, maar dat zal meer van de drukte geweest zijn dan van de warmte. Hij deed dat weer perfect, mede dank zij de hulp van zijn sous-chef Jos, Jos die zoals steeds zijn cool heel goed kan bewaren en alzo zorgde dat de temperatuur draaglijk bleef. Een strak team die twee.
Het was lang geleden dat we nog zoveel volk bijeen hadden gekregen op een activiteit van Amusa , en dat deed echt wel deugd. Ook Maria de penning- meesteres was duidelijk in haar nopjes. Zo werd zij plots schatbewaarder in plaats van scheetbewaarder, want zeg nu zelf , de opbrengst van de oefen- avonden is natuurlijk welkom maar als er weinig volk komt opdagen is dat toch maar “een scheet in een fles”, zoals ze zeggen.
Dat ook de aankleding van de zaal weer in orde was kon ik horen bij verschillende aanwezigen die vol lof waren hierover en mij zelfs vroegen wie daar verantwoordelijk voor was. Met een beetje overdrijving heb ik dan maar gezegd dat dat het werk was een gespecializeerde italiaanse firma, namelijk: “LilibeertO”.Met de nadruk op de O zoals bij AlbertO Volgens mij liggen er opdrachten in het verschiet, dus Lili smeer u maar in.
Niettegenstaande dat onze vaste DJ Olga verstek moest laten gaan (corona -
bij deze spoedig en volledig herstel toegewenst), maakte Michel er toch een gezellige dansavond van na het eten en bleven er veel mensen plakken, wat Maria helemaal niet erg vond. Dat er twee bartenders waren, Frans en Maria was geen overbodige luxe want zij hadden hun handen meer dan vol. Frans voor den drank en Maria voor de centen. Gewoonlijk is dat andersom maar alles liep gesmeerd.
We kunnen wel stellen dat de avond een groot succes was. Mede dank zij de vele vrijwillige helpers die zich met overgave inzetten om er een geslaagd eetfestijn van te maken. De diensters niet te vergeten die er voor zorgden dat iedereen voldoende te eten kreeg en dat Hugo en Jos niet in slaap vielen achter hun potten. Vooral ook de helpende handen na afloop die alles mee opruimden en er alzo voor zorgden dat de klus binnen de kortste keren was geklaard.
Dus Amusanten wat hebben we hieruit geleerd:
Ten 1ste : veel propaganda maken helpt.
Ten 2de : met zoveel mogelijk naar de vrijdagse oefenavonden komen, zo blijft Maria schatbewaarster en geen sch… juist.
En ten 3de : Dat het bestuur er toch weer in geslaagd is om te laten zien dat ze buiten dansen ook krakken zijn in organiseren.
Dat laatste zal je wel weer merken met Sylvester, tot dan.
Grtjes,
Halloween.
Gelukkig zit echte schoonheid van binnen, dat zegt men toch.
Want veel schoonheid viel er niet te zien op de Halloween dansavond.
Zo’n lelijke mensen dat er daar rondliepen op en rond de dansvloer.
De videoclip, Thriller, van Michael Jackson was klein bier tegenover de videoclip van de Amusa-griezelavond.
De omkadering, casu de zaal, liet niets aan de verbeelding over.
Overal waar men keek ontwaarde je geraamten, spinnen, heksen en het podium zelf leek wel een kerkhof.
Spoken en kruisen met R.I.P. ( rap in’t putteke) als opschrift sierden het decor. Lily had haar fantasie nog maar eens de vrije loop gelaten en dan weet je op voorhand dat het thema duidelijk zal zijn.
De uitgeholde pompoenen op tafel, artistiek bewerkt door Michel (zo’n lelijke kaalkop, gelukkig was hij dat maar voor één avond), die alzo zijn ziekteverlof toch op een vruchtbare manier had doorgebracht. Sterk.
Alles was dus aanwezig om er een geslaagde Halloween van te maken. Dat de zaal niet volledig gevuld was, kon de pret niet drukken.
De aanwezige lelijkaards deden er alles aan om de sfeer van het kerkhof te veranderen in de sfeer van de koffietafel.
Wanneer Cristel dan ook nog ééns langskwam met het avondeten, door beenhouwer Frans vakkundig afgekapte vingers met wat bloeddruppels, was het plaatje helemaal compleet.
Aan het gehuppel op de dansvloer te zien zullen de meesten nog niet rap in’t putteke zitten. Allee dat hopen we althans want we hebben nog wat volk nodig om van de spaghetti-avond ook een succes te maken, dus volhouden en tot op de pierenavond.
Grtjes,
Paco
Vooral NIEUW !!
Nieuwe locatie, nieuwe start en nieuwe mensen. Oude natuurlijk ook maar die behoren al meer tot het meubilair. Er was zelfs een ‘nieuwe-oude’ van de partij, François die 9 jaar geleden ook al een seizoen bij Amusa was maar bij gebrek aan danspartner moest stoppen. Het was een aangename vaststelling bij het binnenkomen van de nieuwe zaal toch veel vertrouwde gezichten te zien. Verandering schrikt nogal eens af en dan ook nog eens een kalender die op 2 verschillende plaatsen doorgaat, je moet al ”nen echte” zijn om er toch weer mee door te gaan .
Dat Olga, met haar altijd aanwezige glimlach en haar aanstekelijke goedgezindheid achter de platendraaier zat, gaf al direct het gevoel van “da komt hier wel goe”.
Een mooie zaal trouwens, alleen is de dansvloer aan de vrij krappe kant als we met z’n allen de samba gaan dansen, zoals dat sympathieke ‘wedstrijd-koppel’ ons dat voor deed. Maar dat zal nog wel wat jaartjes duren vooraleer we die kunnen na dansen. Maar zoals Georges weleer al zei: “dansen is ook een kijksport”.
Nadat de Voorzitter, die voor de gelegenheid zijn beste gilet had aangetrokken om een goede indruk te maken bij zijn obligate speech, de aanwezigen hierin aanspoorde om te genieten en te dansen en alsook de nieuwe gezichten verwelkomde, kon de avond van start gaan.
Bij navraag bij verschillende leden bleek dat er veel waren die tijdens de zomer- periode vrij veel geoefend hadden. De meeste hadden vooral geoefend op de “rustpauzes” die in de meeste dansen voorkomen. Ge weet wel 1-2-3-RUST. En dat scheen vrij goed te lukken. Zoals ge ziet oefening baart rust, sorry ik bedoel kunst.
Nu de kop er af is kunnen de lessen terug beginnen en we kregen al een voorsmaakje van wat er ons te wachten staat door de initiaties van zowel Olga als René. Voor mij ging het één te rap en het ander te ingewikkeld, dus de uitdaging is aanwezig.
De Frans, die kameraad heeft het goed gezien, die heeft zich gepromoveerd tot ‘Bartender/gelegenheidsdanser’, ‘t is te zeggen hij moet het nog wat rustig aan doen want hij zit met de gevolgen van een scheur, een spierscheur dan nog wel. Frans dat betekent dat er nog steeds spieren aanwezig zijn in uwen body (wie had dat gedacht), da’s toch ook goed nieuws hé.
Alléé Mannekes en Madammekes, zoals Olga altijd zegt, smeer uw beentjes maar in en begin met nieuwe moed aan een nieuw dansseizoen.
Adios
Paco
Bomaanslag bij dansclub Amusa!!
Dit zou wel eens de voorpagina van de wekelijkse krant ”De Zondag”
kunnen zijn.
Want inderdaad op vrijdag 1 april (ook toevallig), is er bij dansclub Amusa
een bom geplaatst van zeer zwaar kaliber. Het betreft hier een echte “ Caloriebom” van Vlaamse makelij.
Men kon na de explosie zowiezo vaststellen dat, hoewel er geen gewonden gevallen waren, hoogstens enkele mensen met een indigestie of een vervelend “buikjetevol gevoel”, het B.N.G., in dit geval niet het B.N.P., gevoelig de hoogte is ingegaan. (B.N.G. staat voor Bruto Nationaal Gewicht). De Croo
zal tevreden zijn.
Zelfs de tafelversierders bleven in het thema en hadden gezorgd voor kleurrijke ” Bom-Bommekes”, heu pardon, het waren “ Pom-Pommekes”.
Dat creatief team blijft toch steeds met iets origineels naar buiten komen,
naar binnen in dat geval. Ook de muurschilderijen zetten aan tot verorberen.
Gelukkig waren de leden min of meer voorzien op de aanslag op hun B.N.G. Meer zelfs, ze hadden er samen voor gezorgd dat het een extra zware Bom zou worden.
Zowat iedereen van de clubleden was eigenlijk medeplichtig aan het succes van de “aanslag”. Je kan je afvragen waar ze al die nodige ingrediënten gevonden hebben om zo veel lekkere en verschillende zoetigheden op tafel te toveren, terwijl er zoveel gesproken wordt over hamsteren en lege rekken in de supermarkt. Aan allen een medaille voor moed en zelfopoffering.
Spijtig genoeg waren er toch weer enkele dans/smulkoppels die verstek moesten laten gaan door dat vervelende corona virus.(Hopelijk niet te ziek en spoedig herstel.) Het werd dan ook een hele opdracht voor de vrijwillige slachtoffers om die hele calorierijke tafelbom onschadelijk te maken.
Maar met vereende krachten is het toch gelukt.
Het hoeft niet te verwonderen dat er iets meer gegeten dan gedanst werd die avond maar zoals het leger beschikt over het DOVO team om bommen te ontmantelen, zo hebben wij Olga om de vloer te laten bemannen en bevrouwen. Geen medelijden, de dansvloer op en zorgen dat dat B.N.G. terug wat in evenwicht wordt gebracht.
Dat er om half twaalf nog redelijk veel overbleef was geen probleem, alle aanwezigen hielpen mee om de laatste schadelijke restanten mee te nemen om die thuis verder onschadelijk te maken.
Ik denk niet dat er ooit op het verjaardagsfeest zoveel werd bijeengebracht door de leden zelf, den bakker zal het niet graag gezien hebben.
Kortom het was goed en lekker.
Grtjes,
Paco
P.S. Jos die weegschaal zal niet nodig zijn want we hebben allemaal even veel gegeten (of toch bijna).
Carnaval 2022 Amusa.
Pre -Carnaval.
Zojuist een mailtje gekregen van Michel, hij dringt er (meer dan zachtjes) op aan dat iedereen toch verkleed zou komen naar de carnaval/dansavond van vrijdag 18 feb.
Dus kon de zoektocht/brainstorming beginnen. Eerst in de valiezen met oude kleding die op de zolder ligt, maar het meeste dat daar te vinden is zijn spullen die meer in aanmerking komen voor de retro-avond dan voor carnaval. Dus verder gezocht, folderkes uitvlooien, reclammekes doornemen en uiteindelijk toch iets vinden dat onnozel genoeg is om niet te hard op te vallen tussen al die andere rare kwasten.
Dus de outfit gevonden, we zijn er klaar voor.
Carnaval/ dansavond.
Juist nu iedereen door de versoepelingen uit zijn kot mocht, komt Frank De Boosere zeggen om in uw kot te blijven. Er kwam een stormke op ons af. Nee daar gingen we ons niet door laten tegenhouden, na al die C-miserie kon dat er nog wel bij.
In de namiddag werd de zaal dan aangekleed en ARTISTIEK versierd. Lili had haar fantasie weer goed laten gaan en alles werd in gereedheid gebracht om er een spetterende avond van te maken. Tot er plotseling een gerommel en gedonder klonk in de zaal waarvan iedereen toch wel wat verschoten was. Bleek dat de dakbedekking was losgekomen en we carnaval bijna konden vieren onder de blote hemel.
Maar ’The show must go on‘ en dus kon het danslustig volkje binnenwaaien.
Letterlijk en figuurlijk, en er kwam wat binnengewaaid, te veel om op te noemen :
een oude rocker met z’n chik, een zeekapitein met waarschijnlijk een eenzame avonturierster, een have/dakloze vagebond, redelijk wat “Hippies”, de nostalgie droop er van af. Sex en drugs en rock en roll, kies zelf maar wat er nog van overblijft.
Zelfs Aarsbisschop Van Geluwe mocht komen meevieren, ah ja de schoolkindjes waren toch al in de namiddag naar huis gestuurd, ik denk dat hij in een zigeunerkamp verblijft want hij was in het gezelschap van een zigeunerin die hem steevast in de gaten hield.
Dan waren er ook nog wat “cowboys” en “cowgirls”, een grijze muis heb ik ook gezien, zelfs die viel nu op. Dat men op zo’n dag jezelf kan verkleden in een “deftig gekleed” koppel, in kostuum en witte hoed. Ik durf te wedden dat het hun trouwkleding was, die zagen er bijna “ normaal” uit.
En dan had je nog een echte Chinese Geisha achter de bar, die Nederlands sprak, wel met een licht aksent maar verstaanbaar. En Olga die was verkleed als een “strenge Madammeke” en joeg iedereen weer op de vloer. Het kan gezegd, het was weerom een plezante bedoening daar bij Amusa.
Post -Carnaval.
Blijkbaar heeft er één of andere feestvierder mijn hoofd verwisseld met een houten exemplaar, het zag er nog hetzelfde uit maar het voelde helemaal anders.
Wat het dak betreft, volgens de brandweercommandant was het schoolgebouw eerst een prioriteit maar toen hij hoorde dat Amusa er carvaval ging vieren zei hij, en ik citeer: “ Dan zouden we wel zot zijn om dat nu in orde te brengen want waarschijnlijk gaat dat dak er vanavond terug af met die dansers hunne Knaldrang”.
Paco
Hola amigo,
Weet je waar wij gisterenavond waren? Op een fiesta niet ver van Amberes. We waren uitgenodigd door Miguel en Lily, maar curiosamente hebben we die niet gezien.
Een pobre vagabundo ontving ons en wou absolutamente foto’s nemen, dus wij hadden geen confianza in dat zaakje. Want het was een compañía bizarra: piratas, gitanos, en andere louche types.
Maar toen zagen we dat er een padre tussen liep, die lustig meedanste. Dat heeft ons wel gerustgesteld, especialmente omdat er na een tijdje un elegante oficial naval kwam mee feesten.
Porque hay fiesta y baile!, gefeest en gedanst is er! Hippies, disconautas, een stijlvol – claramente muy rica - koppel en zowaar een statige Indiër, ze liepen allemaal door mekaar en hadden plezier. En aan cerveza en ambiance geen gebrek, ze hadden una geisha japonesa ingehuurd die voor drankjes zorgde en una dancing queen ruso die ons geregeld de vloer op joeg.
Amusa heten ze, die maffe bende, en ik hoop begot dat ze volgend jaar weer zo’n fiesta houden. Wij gaan alvast weer oefenen op onze ukulele y bolas de samba.
Saludos
Sam Bachacha en Sam Barumba
HetWasWeerPlezant.
Het was maandag weer plezant in’t school. De juf vroeg welke dans gaan we doen en ik zei de sloofox en de juf moest daar heel hard mee lachen.
Daarna vroeg de juf aan Jantje op welk been sta je en Jantje zei op mijn rechter en stak tegelijk zijn rechterbeen in de lucht en de juf moest daar heel hard mee lachen.
En toen vroeg de juf aan mij waar zijn de borsten en ik zei pardon want ik dacht dat ik ze mis verstaan had. Maar ze vroeg nog een keer waar zijn de borsten en toen draaide ik mij om en wees naar mijn lief en de juf moest daar heel hard mee lachen. Die heeft iets met borsten geloof ik want verleden week zei ze dat we de derde borst moesten zoeken en daar moesten wij allemaal heel hard mee lachen.
We mochten walskes draaien en swingen en de juf zei allee mannekes pakt de madammekes. Af en toe maakten we een fout maar niet zo heel veel want we hadden kunnen afzien bij die van ‘t derde. Daarbij het lief van Michel heeft weer alles gefilmd en dat is heel gemakkelijk voor als we ons huiswerk maken.
Binnenkort is het carnaval en dat gaan we natuurlijk vieren. Ik denk dat ik als Boris Johnson kom want dan wordt het zeker een plezant feestje en dan zal de juf daar heel hard mee kunnen lachen.
Maar eerst nog wat gaan leren want ik ken het verschil niet meer tussen een vedderstep en een hesselteesionstep en daar gaat de juf niet mee kunnen lachen!!
Joke-met-de ukelele
Worstenbrood en Appelbollen. Januari 2022
Dat had “der Hugo”, (dat duits is geen toeval), goed geregeld.
Een warme bakker vinden die bereid was om tegen half negen zijn oven nog eens heet te stoken om warme” worstebollen” te kunnen leveren , bleek niet zo eenvoudig. Maar na meerdere pogingen bij verschillende bakkers in de omgeving was hij er toch maar in geslaagd een goede ziel te vinden die het wel zag zitten.
Dat ze lekker waren hoeft geen betoog want er is er geen enkele terug naar de afzender gegaan.
Dus een pluim op “ der Hugo” zijnen hoed.
Om het thema wat in de verf te zetten hingen er zelfs worstenbrood en appelbollen tegen de muur. Kortom het was alweer oké.
Dat Olga er voor zorgde dat het verteringsproces iets vlotter zou verlopen door iedereen op de dansvloer uit te nodigen.(Te dwingen, tegen Olga zeg je niet nee.) was te verwachten, je kon het klotsen boven de muziek uit horen, maar de vloer was vol en de sfeer zat er meteen in.
Maar nu we het hoe en waarom en van waar de clementinekes/mandarijntjes komen en hoe de speculoos/aas gemaakt wordt dank zij “The Sparrow”, wou ik wel eens weten waar dat worstenbrood en die appelbollen hun oorsprong vonden.
Ik ben dat dan gaan opzoeken en na wat speurwerk heb ik de verklaring gevonden op “Wackopodia”, dat is de duitse versie van Wikipedia.
Daar blijkt dat die lekkernijen zijn ontstaan uit het brein van 2 duitse broers die na de oorlog van 40/45 hier in het Antwerpse zijn blijven hangen. Het waren de gebroeders Bollebrosse, Hans(waarschijnlijk van Hansworst) en Apfel.
Voor ”den krieg“ waren zij bakker en beenhouwer in Duitsland en daar zij niet terug naar Duitsland wilden, besloten ze van hier hun kans te wagen en een bakkerij/ been- houwerij te beginnen.
Daar de zaken niet zo goed draaiden, waarschijnlijk door hun herkomst, gebeurde het wel eens dat ze beiden met nogal wat “overschot” bleven zitten. De één met vlees de ander met bloem. Na enig brainstormen kwamen ze op het lumineus idee om op zoek te gaan naar een eigen product, iets wat nog niet gekend was aan dees kanten.
Voor Hans was het een uitgemaakte zaak dat hij iets met worst ging maken (zijn naam Hansworst indachtig) want daar kon hij al zijn overschot in kwijt.
Dus kon de bakker niet achterblijven en besloot hij een brood te maken met ”apfel“ erin verwerkt. Dat was ook een meevaller, want in zijn tuin stond een appelboom en de afgevallen appels bewaarde hij op zolder, dus die kwamen nu goed van pas.
Dit concept bleek een schot in de roos te zijn want al vlug werd hun product wereldberoemd in het Antwerpse. Bij wijze van marketing besloten zij om hun eerste “experiment” gratis uit te delen aan de cafébazen rond de haven, op de éérste maandag na driekoningen, omdat dat meestal een dag was dat er meer gedronken werd dan gewerkt.
Al vlug hadden die cafébazen door dat er na het eten van het worstenbrood nog meer gedronken werd. En de omzet was een feit.
De appelbollen kregen de dokwerkers mee naar huis voor hun vrouw om die enigszins gunstig te stemmen bij de thuiskomst van hun (meestal) dronken geliefde. De rest is geschiedenis.
Nu weet ik ook wel dat niet al wat op Wikipedia of Wackopodia staat waarheidsgetrouw is maar ik vond het toch wel een aannemelijke uitleg.
Dus na de mandarijntjes/de clementinekes, de speculoos/speculaas weten we nu ook waar de worstenbroden/appelbollen vandaan komen.
Kwestie van het opvoedend aspect van de Dansclub wat in de kijker te zetten.
Grtjes,
Paco
Surprise Party. Januari 2022
Dat was nog eens een verrassing, vrijdag 7 januari op de oefenavond.
Binnenkomen en door een feestelijk uitgedoste “ garçon” verwelkomt worden met een glaasje cava. Het bestuur had duidelijk gekozen om de in het coronawater gevallen Sylvesteravond niet zomaar te laten voorbij gaan.
Ontvangen worden met bubbels, aan tafeltjes, ook in bubbels, van 4 dan, voorzien van speciale, originele feestverlichting, liet al vlug uitschijnen dat het geen gewone oefenavond ging worden. Het was alsof de leden het geroken hadden want de tafeltjes waren bijna allemaal bezet.
Zelfs onze goede vriend Frans was terug van de partij , en dat heeft hem waarschijnlijk ook nog eens deugd gedaan. Conner Rousseau zou zeggen :
” He’s back bitches”. Nog eens terug meer dansliefhebbers op de vloer. Het leken wel de good old days.
Als kers op de taart, ik moet eigenlijk zeggen kers op de hapjes, werden ons ook nog lekkere toastjes aangeboden, dus eten en drank, meer kan je niet verlangen. Of toch wel, natuurlijk wel. De sfeer moet navenant zijn en die was er ook. Niet in het minst door het aanstekelijk enthousiasme van Olga.
Zij deed er nog een schepje bovenop door al die oude rakkers eens vlug een disco versie (Michael Jackson achterna) aan te leren in enkele minuten. En zij deed dat schitterend, hoe de rest het deed kan ik eigenlijk niet beschrijven maar ik denk ook dat je dat gewoon niet wil weten.
Wat ik wel weet is dat iedereen zich duidelijk amuseerde met de verkeerde bewegingen van zijn dansburen te bewonderen. Gene poot meekunnen en u toch amuseren dat is toch fantastisch, daar moet je voor bij Amusa zijn.
Kortom het was een meer dan geslaagd initiatief van het bestuur om de aanwezigen op die manier nog eens in de watten te leggen.
Een dikke merci aan die dames en heren, we kijken al uit naar het volgende “feestje”, worstenbrood en appelbollen.
Niettegenstaande al die “coromikrondemie”, er toch in slagen op een veilige manier leuke dansavonden te laten doorgaan verdient een welgemeende CHAPEAU.
Grtjes,
Paco
Sylvester. 2021
De jaarwisseling zit erop. De eventuele kater overleefd en met nieuwe moed 2020 ingezet. Het moet gezegd, door die derde prik kon ik precies toch iets beter tegen de drank, waarschijnlijk door mijn versterkt immuunsysteem of door iets minder drank, dat kan ook.
Veel verschil met de vorige jaarwisseling was er niet. Alweer geen mogelijkheid tot samen feesten en dansen, tenminste toch niet in clubverband. Thuis kon je nog proberen er het beste van te maken maar bij gebrek aan ruimte is dansen thuis sowieso toch sterk beperkt tot een paar stapjes links, enkele rechts, voor en achter en dat was het dan wel. Tenminste als je de “postuurkes” niet van de kast wilde stoten in uw enthousiasme.
En dan spreek ik nog niet over de gezelschapsdansen zoals de Rozenwals of the Snake, want dat met z’n twee doen thuis rond de tafel zou helemaal belachelijk zijn.
Of proberen een lijndanske van René te doen , ‘t zal een klein lijntje zijn hier tussen de eetkamer en het salon.
Hoewel ,met de huidige lentetemperatuur, 12 gr .buiten zou het op het terras ook wel kunnen maar dan moet je weer eerst de bladeren opkuisen en dan is de goesting over , ‘t is niet gemakkelijk.
Op zo’n momenten voel je pas echt wat een luxe het is om vrij en ongehinderd door allerlei maatregelen uw goesting te kunnen doen en samen met vrienden op een gezellige manier” nachtje door” te kunnen brengen.
En nu is het alweer afwachten wat de resultaten van het volgende overlegcomitée zullen zijn .
Gaan we heel de maand januari op onze honger blijven zitten of komt er toch nog een positieve beslissing en kunnen we de lessen weer aanvatten. Het is te hopen, want als de onderbreking te lang duurt zijn we weer terug een deel dansmoves kwijt.
Gelukkig weten we ondertussen al dat Olga een eindeloos geduld heeft met haar leerlingen en niet zal aarzelen om ons vlug terug “ in de pas” te laten dansen.
Enfin, met goede hoop en optimisme toch maar het nieuwe jaar in en aan iedereen die in hetzelfde schuitje zit, blijf gezond en tot vlug terug op de vloer.
Grtz,
Paco
Paco-rona,
Ja vrienden nu zijn we nogal gejost of gechareld of gek***t.
Het dansseizoen half afgewerkt, onzekerheid troef voor wat betreft de toekomst en ondertussen proberen het aangeleerde te onderhouden of het wordt vergeten.
Natuurlijk zijn er erger dingen dan het voornoemde, je zal maar geconfronteerd worden met dat raar corona-beest binnen je familie of vriendenkring, of in de zorg werken en alle dagen het verhoogde risico lopen besmet te raken en toch vol overgave uw job naar beste vermogen uitvoeren.
De wereld rondom ons verandert alle dagen en wij moeten dat maar ondergaan, willen of niet. Niets is nog hetzelfde, naar de bakker, slager of andere winkel overal in de file, vroeger met de wagen, nu te voet in de wachtrij. Masker op, handen ontsmetten en vooral afstand houden.
Dan denk ik onwillekeurig terug aan de tijd van vroeger, zelfs nog niet zoveel vroeger. Binnenkomen op den dans, pollekes geven, kuskes geven tesamen zitten met een frisse pint en gezellig babbelen over van alles en nog wat, een danske placeren met z'n allen door en naast elkaar. Alles leek vanzelfsprekend... tot nu.
Men zegt wel eens : "Je weet pas wat het waard is als je niet meer hebt". Dat klopt dus als een bus.
Ik weet niet hoe het bij jullie is maar ik begin die vrije nonchalante onbezorgdheid hoe langer hoe meer te missen. Het samen zijn op maandag-en vrijdagavond , den cha-cha-cha, de rumba en al die ander dansen. De lijn dansen, de gezelschapsdansen en dat allemaal zonder te moeten denken aan die meter vijftig afstand.
Ik vraag mij af hoe dat gaat zijn als de toestand zich min of meer terug normaliseert. Gaan we het ondertussen niet normaal vinden om afstand te houden, geen handen meer te schudden, geen kussen te geven en vijftig keer per dag ons handen te wassen.
Allemaal vragen waar de toekomst een antwoord op zal brengen.
Toen ons moeder vroeger zei: "De goeien ouwen tijd" had ik daar zo mijn gedacht over. Ik vond onzen tijd bijlange nog niet zo slecht.
Maar nu denk ik toch dat de goeien ouwen tijd nooit meer terug komt. Alles zal anders zijn.
Afwachten maar en positief blijven en vooral blijven dansen want als je dat doet dan denk je even niet aan dat ding dat op het ogenblik de ganse wereld in de ban heeft.
Hopelijk zien we mekaar zo vlug mogelijk terug in goede gezondheid .
Stay safe en tot ...
PACO-RONA
Lets dance- Lets eat- Say cheese...
Met deze slogan had onze "huisdecoratrice" van dienst, Lili wie anders, weer voor een aangepaste versiering gezorgd van de zaal. Haar "muis" was zoek, (verleden jaar hing ze nog tegen de muur) en ze moest dus wel aan de slag om andere kaas gerelateerde decoratie te maken, alwaar ze weer met glans in geslaagd was. Hoewel het niet eenvoudig zal geweest zijn met zo'n stijf been.
Voor de kaas zelf had Hugo kosten nog moeite gespaard om een zeer aantrekkelijk assortiment bijeen te zoeken. Een vruchteloze verplaatsing naar de markt van Sint Niklaas, (de vaste leverancier was met verlof), noopte hem om op zoek te gaan naar andere kaasverkopers en aan het resultaat te zien was hem dat goed gelukt.
Er lag dan ook een zeer grote keuze uitgestald op de tafels, zowel van smaken als van kleuren want de tijd dat kaas er geel en wit uitzag is wel voorbij. Je kon zonder moeite de Belgische vlag op je bord toveren met rode, gele en zelfs zwarte kaas. Het brood dat erbij kon genuttigd worden was al even verscheiden en helemaal afgestemd op de kazen.
Alles klopte, we zijn niet anders gewoon.
Wat wel opvalt is dat wanneer er gegeten wordt,(en gedronken) het toch iets moeilijker is om de dansvloer daarna vol te krijgen. De D.J. van dienst moet echt wel vrij vindingrijk zijn om die verzadigde eters van hun stoel te krijgen. Hoewel, er zijn uitzonderingen bij die toch nog redelijk veel gedanst hebben.
Natuurlijk doet het feit dat er iets minder gedanst wordt niets af van de gezelligheid, dat was goed te horen aan de uitgelaten stemming aan sommige tafels. Het sociale aspect komt dan iets meer bovendrijven dan het sportieve, maar daar is niks mis mee. Moet kunnen op zo'n avond.
Al bij al was het weer een geslaagde eet/dansavond en aan het beetje kaas dat over bleef, was te zien dat de aanwezigen toch weer goed hun best gedaan hebben.
Zoals bij "Komen Eten", kunnen we stellen: voor gezelligheid een 9, voor gastvrijheid ook een 9 en voor het eten ook een 9. De "tienen" houden we nog wat achter de hand want zo kan het alleen nog maar beter worden.
Groetjes
Paco
WORSTENBRODEN & APPELBOLLEN 2020
Amusa schrijft geschiedenis.
Voortaan spreken we niet meer van verloren maandag ,maar wel van gewonnen vrijdag en wel hierom.
Dat we rond deze periode bij de dansclub de traditie van worstenbrood en appelbollen getrouw in stand houden is niet nieuw. Dus wat dat betreft gaat de geschiedenis gewoon zijn gangetje. Wat wel anders was dan andere vrijdagen was de grote opkomst van de leden om hieraan deel te nemen.
Je zou bijna gaan denken dat er toch wel een aantal bij zijn die zeker zo graag eten dan dansen. Hoewel die 2 perfect samengaan, eerst calorieën binnen en dan met dansen terug buiten.
Gelukkig was Linda er nog in geslaagd een bakker te vinden die de worsten- broden en appelbollen nog warm wou leveren op dat late uur. Met nog slechts 1 bakker in de buurt is dat niet zo simpel.
Eens de levering binnen was werd het een half uurtje stillekens, met volle mond praten is onbeleefd. Maar toen de laatste kruimels binnen waren kwamen de kriebels in de benen en zorgde Hugo voor toffe dansmuziek.
Dat die grote aanwezigheid zich ook laat gevoelen in de gezelligheid en den ambiance, staat als een paal boven water. Nog eens terug een volle dansvloer op vrijdagavond, leuk!
Komt daar nog bij dat, het wil toch wel lukken, de voorzitter/secretaris Michel en zijn gade Lili, beiden jarig waren, (op 2 dagen na, maar dat is slechts een detail), wat met zich meebracht dat dit sympathieke stel, (iemand die trakteert is altijd sympathiek niewaar) iedereen liet meedrinken op hun gezondheid. Dat hebben we dus ook gedaan, samen met een driewerf hip hip hoera.
Ik ben benieuwd of de volgende eterij, zijnde de kaasavond, ook weer zoveel eet/danslustigen mag verwelkomen. Zij die het reeds hebben meegemaakt weten wat hen te wachten staat en voor hen voor wie het de eerste keer is, niet twijfelen. Zo heb je achteraf geen spijt, want spijt is wat de koe...
De groetjes,
Paco
SYLVESTER 2019.
Van Oud- naar Nieuw.
Beste wensen.....en een goei gezondheid.
Hoe dikwijls hebben we dit niet gewenst aan iedereen die ons lief is en kregen we diezelfde wens niet terug toegewenst. Zo dikwijls zelfs dat het eigenlijk een vanzelfsprekendheid lijkt en we daar in de feeststemming helemaal niet bij stilstaan, dat al hetgeen we wensen, hopen en of plannen voor 2020 allemaal afhangt van dat éne woordje: ”gezondheid”.
Deze bedenking viel mij te binnen toen ik dit verslagje begon te schrijven en besefte dat er ook in de dansclub enkele vrienden/vriendinnen waren aan wie ik verleden jaarwisseling een goede gezondheid had toegewenst er nu niet meer bij waren, sommigen door gezondheidsproblemen, anderen die ons ontvallen waren in de loop van 2019.
Daarom aan iedereen, welgemeend en goed doordacht: ” Een gezond 2020”.
Wat het Sylvesterfeestje zelf betreft bij Amusa kan ik jullie verzekeren dat het alles had om er een leuke, gezellige en vooral ook lekkere avond/nacht van te maken.
De zaal en de tafels waren weerom sfeervol en vindingrijk aangekleed en versierd. Die bestuursvrouwen moeten over een serieuze dosis geduld beschikken om zo'n fijn knutselwerk op de tafels te kunnen toveren. Ook de wandtapijten waren weer mooie blikvangers. Proficiat !!
Het koud buffet was zeer gevarieerd en vakkundig geschikt, en er was meer dan voldoende om iedereen zijn meug te bieden. Zelfs als vegetariër kwam je aan je trekken.
Dus... het eten goed, de zaal gezellig, allemaal danslustige medemensen, alles was aanwezig om er een memorabele jaarwisseling van te maken. Cris, de d.j. van dienst, had dan ook niet veel moeite om iedereen op de vloer te krijgen en startte met een ambiancevolle vermenigvuldigingsdans.
Na een uurtje dansen kwam dan nog het dessert, een stuk gebak om “U“ tegen te zeggen. De laatste putjes in den buik zullen daarmee wel gevuld zijn geweest.
Vanaf dan kon er doorgestoomd worden richting middernacht. De sfeer zat er goed in en na al het kussen en handenschudden en vooral “ne gelukkige” toewensen, kwam de spontane (hoe kan het ook anders) polonaise op gang.
Rond 1.30u had Cris heel zijn muziekprogramma er door gedraaid en dacht hij aan stoppen, dat was echter buiten Christel gerekend die prompt met “den hoed” rondging om de dj. te betalen om er nog een uurtje bij te draaien.
Dat er onmiddellijk feestneuzen waren die gul de hoed wilden vullen, getuigt van de tevredenheid over de platenruiter die er dan toch nog, zij het onbezoldigd, een uurtje bij deed.
Buiten het feit dat er een klein accidentje was, (Frans die een uitschuiver maakte, wat zeker het gevolg was van zijn wankel onderstel na zijn fietsongeluk, wat gelukkig genoeg nog goed is afgelopen),was het alweer een feestje dat 2020 op een fantastische wijze van start deed gaan.
Ondertussen is die volle maag alweer op zijne positieve en is er al plaats voor de appelbollen en het worstenbrood op 10 januari . Hopelijk zijn jullie ook dan weer van de dansparty.
Cu,
Paco
Zie ginds kwam de ….
6 december, Sinterklaas, ook bij Amusa.
Naar goede gewoonte kwam ook dit jaar de Goedheilig man weer langs.
Het feit dat het in de dansclub allemaal brave dutsen zijn (toch op 6 december) zal daar wel niet vreemd aan zijn. Het was wel even schrikken toen de Sint binnenkwam, blijkbaar laat de crisis zich ook voelen daar in Spanje want volgens mij heeft de goede man een jaar op water en brood geleefd, om alzo de nodige fondsen bijeen te kunnen krijgen om aan de verwachtingen te kunnen voldoen.
Aan het lekkers dat hij uitdeelde kon je het niet zien, dat was meer dan voldoende.
Gelukkig kon hij hiervoor rekenen op zijn 2 roetpieten en 1 roetmiet. Dat roetmiet(je) moest erbij zijn om die twee een beetje in te tomen, vooral die loslopende piet maakte het af en toe nogal bont, of moet ik zeggen zwart. Die knuffelaar liet bij menig vrouwke een roetspoor na. Het zijn kerels die pieten, terwijl de éne piet z'n spoor trok in de zaal, vertelde de ander een waar gebeurd ...verhaal over “de Fik”.
De tijden, zeden en gewoonten veranderen blijkbaar ook in de Sint zijn omgeving.
Dat de kindervriend zo goed op de hoogte was van bepaalde problemen, eigenaardig- heden en/of tekortkomingen van sommige leden, (Frans zijn eetkamer, Jan die niet goed tellen kan enz...) doet mij vermoeden dat er zich een mol bevindt in ons midden. Hij wist zelfs dat Hugo in Gran Canaria Salsa les gaat geven. Hij zei er zelfs nog bij dat hij dit in het “zwart” deed.
Nu weten wij ook hoe hij zijn reisjes naar ginder kan betalen .Op vakantie gaan en ondertussen wat bijklussen met z'n danstalent, ideale combinatie.
Na iedereen overladen te hebben met chocola en nog meer zaken die zo goed zijn voor de lijn, nam hij afscheid met de belofte om volgend jaar terug langs te komen, als we braaf zijn natuurlijk.
Na het Klaasgedeelte kon de dansvloer terug ingenomen worden door de dans- lustigen. En dan kwam Christiane naar goede gewoonte, (dat wordt stilaan ook een traditie) ons nog een “volksdanske” aanleren. Het danske was oké, de uitvoering iets minder maar de ambiance zat er wel meteen dik in.
Hugo zorgde nog met z'n muziekkeuze voor een toffe voortzetting van de avond en tegen den twaalven kon dan de stoelen- en tafeldans beginnen. Gelukkig waren daar ook genoeg vrijwilligers voor. Vele handen maken de arbeid licht.
Grtjes,
Paco
Open deur-deuren open …
En hiermee is dan weer de start gegeven voor het nieuwe dansseizoen 2019-2020.
Hopende dat het flyeren iets heeft opgeleverd werden de deuren opengezet en de rode loper uitgerold om eventuele nieuwe en natuurlijk ook de oude getrouwe leden te verwelkomen.
Zoals elk nieuw seizoen is het toch steeds weer afwachten of er veel nieuwe danslustigen zullen bijkomen en of de “oldies” terug de goesting hebben in een jaartje dansles.
Aan de lesgevers, Sandra en Dirk zal het alvast niet liggen. Dat mochten de aanwezigen al vlug ervaren bij het aanleren van de nieuwe dans, die voor iedereen, ook voor de nieuwelingen, duidelijk en niet van enige zin voor humor gespeend, werd uitgelegd en voorgedaan.
Twee vrij korte sessies volstonden om zowat iedereen op het einde van de avond de : “Night Club Two Step” te laten dansen.
En het waren niet alleen Sandra en Dirk die wat bijbrachten. Gewoontegetrouw was ook René weer present om de aanwezigen enkele lijndansen aan te leren. Twee keer “vollen bak” bewees genoeg dat ook hier het enthousiasme groot was.
Buiten het dansen, was het weerzien van veel leden na de zomervakantie ook weer de perfecte gelegenheid om wat bij te praten, wat nog maar eens het sociale aspect van onze dansclub benadrukt.
Spijtig genoeg waren er toch twee valse noten in de opendeurmuziek, met de nadruk op ziek.
De eerste open deur moest Lili verstek laten gaan wegens een “overhoop” in haar inwendig huishouden, gelukkig duurde het niet te lang en is ze ondertussen terug oké.
De tweede open deur moesten we het zonder René stellen want die had een totter gedaan met zijn fiets. Dat René zo stevig op zijn benen staat op de dansvloer is dat blijkbaar iets minder op twee wielen. We wensen hem een voorspoedig herstel toe en dat hij vlug terug op de vloer mag staan.
Buiten deze twee minpuntjes waren de twee avonden toch weer gezellig en vruchtbaar, hopelijk heeft het de nieuwe en oude leden weer volop goesting doen krijgen om het nieuwe seizoen vastberaden en vol goede moed aan te vatten.
Dus Sandra, Dirk en René leg er de zweep maar op en laat die danszaal zonder pardon vlug naar zweet ruiken.
Spijtig voor de kindjes die daar moeten eten maar we kunnen niet met alles rekening houden hé.
C.U. Op de vloer.
Groetjes,
Paco
opendeur 2018
Kubben of op z'n antwerps stokskesgooien.
Het was weer zover, na het succes van deze nevenaktiviteit van vorig jaar,(minder wat betreft de opkomst, des te meer het plezier), waren er toch wel weer voldoende ( het mogen er altijd meer zijn)
clubleden opgedaagd om verschillende ploegen te vormen en er een leuke wedstrijd van te maken.
Onder het moto , deelnemen is belangrijker dan winnen, werd het weer een sportieve namiddag.
Onder de kundige leiding van Michel verliepen de pre- selecties rimpelloos, Al moet gezegd worden dat de reglementen in “Den Boomgaard”, ten allen tijde kunnen aangepast worden naargelang de omstandigheden, maar dat is een detail.
Door het bestuur was er gezorgd voor nat en droog, het is te zeggen eten en drinken. De hot-dogs vielen duidelijk in de smaak want die waren vlug uitverkocht, maar geen nood, de taarten,broodjes en ijscreme zorgden er wel voor dat de innerlijke mens voldoende gesterkt kon worden. Want zo een kub-wedstrijd vraagt redelijk wat energie en door het mooie weer was het ook nodig om regelmatig de dorst te lessen.
De uitslagen ga ik hier niet mededelen, dat laat ik over aan Michel, maar ik kan alvast verklappen dat de voorzitter en zijn vrouwtje, in casu Michel en Lili, de winnaars waren dit jaar. Hoewel er werd gefluisterd dat zij de beste stokken hadden en het beste veld en de grootste koningsblokken en wind mee en geen zonlicht in de ogen, kan ik zeggen dat dat allemaal roddels zijn en daar doen wij niet aan mee. Alles is (h)eerlijk verlopen.
Wij konden dit jaar zelfs rekenen op vurige supporters, niet zo zeer bij het kubben dan wel bij het dansen. Jawel, er werd gedanst, op de meeslepende muziek waar Cris dan weer voor zorgde werd het nabijliggende basketveldje omgetoverd tot een dansvloer. Er werd gesambat, gebachatat, gewalst, gequickstept en zelfs gepasodobeld. En de buurtbewoners waren enthousiaste bewonderaars, daar getuigde het aplaus van dat spontaan gegeven werd na elke dansvoorstelling.
Wat Gerda er meteen toe aanzette om enkele flyers uit te delen en alzo meterdaad reclame te maken voor het volgend seizoen.
Het feit dat het namiddagje stilaan een avondje werd laat nog maar eens zien dat op gezelligheid geen tijd staat. Dus voor hen die er dit jaar (alweer) niet bij waren , niet twijfelen en volgend jaar moedoen. Plezier gegarandeerd.
Groetjes ,
Paco
SLUITINGSFEEST 2019
Arré ...'t zit er weral oep !!
zoals men in Antwerpen zegt, het dansseizoen is weeral voorbij. Met een goed gevoel van voldoening en een beetje trots op hetgeen we alweer bijgeleerd hebben kunnen we terugzien op een geslaagd dansjaar dat weer voorbijgevlogen is.
Maar alvorens er een punt achter te zetten was er nog eerst de ” Afsluitingsavond”. En dat was ditmaal met nog meer stijl en klasse dan andere jaren. Het werd zoals Michel had gevraagd een Gala avond. De versiering van de zaal was navenant, het is te zeggen stijlvol en een gala avond waardig. De aankleding van de tafels moest niet onderdoen en de bladwijzer die Michel had voorzien als reserveringskaartje, met de bestelde gerechtjes erop afgebeeld, was een leuk detail en voor sommigen een welkom geheugensteuntje.
Zelfs de speech van de Voorzitter leek feestelijker dan anders. Daarna werden Georges en Gaby nog in de pralibloemen gezet en werd hun afscheid samen aangekondigd met de verwelkoming van Sandra en Dirk als nieuwe lesgevers. Zij zijn geen onbekenden in onze club, dat is handig want dan moet er niemand overtuigd worden van hun kunnen en hun vlotte omgang met de “leerlingen” op de dansvloer. Van harte welkom zou ik zeggen.
En dan kwam het hongertje.
Dat het eten ditmaal werd opgediend gaf toch dat beetje extra, geen heen en weer geloop maar rustig keuvelend wachten tot je bord werd voorgezet en rustig de éne gang na de andere binnenspelen. En het mag gezegd, het eten was prima evenals de bediening. Voor de bestuursleden zal het ook wel een stukje aangenamer geweest zijn. Eens voor een keer niet in de rush moeten om alles warm en vlot op tafel te krijgen. Ze zullen al werk genoeg gehad hebben met de voorbereiding van het feestje.
Ik denk dat iedereen best wel tevreden was met het verloop van het eten en tevreden mensen willen dansen, dus na de openingsdans door G&G en D&S, het “oude” en het “nieuwe” lerarenkoppel kon iedereen de vloer op. Dat het toch weer een gezellige avond was bewijst het feit dat er werd gedanst tot het sluitingsuur en dat er zelfs dan nog “plakijzers” moeilijk van de vloer te krijgen waren.
Nu dit voorbij is kunnen we uitkijken naar het volgende seizoen, maar vergeet ondertussen de extra oefenavonden niet. Zo blijven de geleerde stapkes toch iets beter hangen.
C.U.
Groetjes,
Paco
DESSERTENBUFFET 2019
What the f**k,
Ik weet het wel, het is vrij onbeleefd om zo een verslagske te beginnen over het dessertenbuffet, maar ik kan niet anders.
En het slaat hier niet op de dessertjes op zich, daar was niets mis mee, integendeel. De (club) bakkers en bakkerinnen hadden zich geen moeite gespaard om een tafel van bijna 4 meter vol te krijgen met overheerlijke, kleurrijke en verleidelijke zoetigheden. Zowat alles wat je maar kan bedenken van nagerechtjes was terug te vinden in het tentoongestelde assortiment .
En Lili die had er ook weer wat van gebakken, haar werkstukken kon je weer bewonderen aan de muur, (naar het schijnt staat Michel daar steeds model voor).
De oproep van Michel aan de leden om er voor te zorgen dat het weer een geslaagd feestje zou worden was niet in dovemansoren gevallen. De keuze werd er alleen maar moeilijker door. Je moest al een viesneus eerste klas zijn om niets te vinden naar je smaak tussen die overvloed. En ik moet zeggen ik heb geen viesneuzen gezien, alle aanwezigen zag ik terugkomen met een goed gevuld bordje en meerdere snoepers lieten het niet bij éné keer. En gelijk hadden ze. Tot eer en glorie van die enthousiaste gelegenheidsbakkers/innen. Niets zo erg als al uw latijn ergens insteken en dan vaststellen dat het niet in de smaak valt. Wees gerust dat was hier niet het geval en het feit dat er nog redelijk wat overbleef op het einde van de dansavond had alles te maken met het feit dat er gewoon te veel was, maar beter te veel dan te weinig.
Zoals te verwachten was is de traditie weer goed in stand gehouden en kunnen we terugblikken op een lekkere en gezellige dans/eet- avond.
En waarom dan beginnen met dat onbeleefd vierletterwoord zul je je dan afvragen.
Wel dat had alles te maken met de moeilijk te verteren “hoofdschotel”, in dit geval de mededeling van ons aller geliefde leraarskoppel Georges en Gaby. De boodschap gebracht door Georges ( en hetwas duidelijk dat hij het er moeilijk mee had en dat het zoals hijzelf zei:” met pijn in het hart”)dat zij stoppen met lesgeven vanaf volgend seizoen omwille van gezondheidsproblemen en een te drukke agenda. En toen werd het stil in de zaal, want hoe moet je op zo een boodschap reageren.
Dat vanaf dat moment de créme-fraiche en de choco mousse toch iets minder zoet smaakten was daar zeker het gevolg van. Het is niet aan mij om nu een artikel te schrijven over de leegte die zij nalaten en de vriendschap die we mochten ervaren van ons sympathieke masterkoppel, dat laat ik over aan de voorzitter. Maar ik kan toch wel stellen dat het gevoel van iedere aanwezige min of meer hetzelfde zal geweest zijn, dat was overduidelijk. Ik kan enkel maar besluiten met te hopen dat Gaby en Georges ten volle kunnen gaan genieten van hun vrijgekomen tijd en nog dikwijls aan ons zullen denken met een even warm en goed gevoel zoals wij aan hen.
De Paso Doble werd die avond toch wel even de Paso Pobre.
En nu …? We zien wel het bestuur is al volop bezig om een geschikte opvolger te zoeken... en dat zal niet gemakkelijk zijn.
C.U.
Paco
Wie bij het betreden van de zaal de geur van mottebollen of “odecolonje 4711” had verwacht was eraan voor de moeite. Het was dan wel de bedoeling om de avond in retro stijl door te brengen, maar dat wou niet zeggen dat het een oubollige bedoening moest worden. In tegendeel, wat onmiddellijk opviel was, en je mag dat letterlijk nemen, de oogverblindende outfit van de D.J. van dienst, met name Georgie.
Het was niet enkel de outfit, ook de muziek had hij vakkundig uitgezocht, je werd zo terug gesmeten in vorige eeuw, oei... dat klinkt wel echt oud, laat ons zeggen de jaren 60-70-80. Zijn zoekwerk werd beloond met een ganse avond een goedgevulde dansvloer. He's the best!!!
Wat kledij betrof was het duidelijk dat er onder de leden nog veel zijn van de (milieubewuste) generatie die zonde maken om iets weg te gooien. Wat die allemaal van hun zolder hadden geritseld, de strafste was wel Eddy, die had zelfs zijn haar terug gevonden. Het minste wat je kan zeggen was dat er een grote verscheidenheid aan stijlen en smaken te bewonderen vielen. Van Charleston tot Grease, Johnny's en Marina's, alles zat er tussen.
Er hing een geur die ik niet direct kon thuisbrengen, maar na enige tijd besefte ik dat het de geur was van jeugdsentiment. Van de tijd dat er in Wommelgem nog, zegge en schrijven, 5 dansgelegenheden (Dancings heette dat toen)waren. Bovendien had je dan ook nog eens elk weekend minstens 1 ball van één of andere vereniging of sportclub. Zelfs de Burgemeester had één bal, sorry één Ball.
Het leek toen wel of iedereen kon dansen zonder les te volgen, we zetten toen de éne poot naast of voor de andere en dat marcheerde wonderwel. Eén ding is wel hetzelfde gebleven als vroeger en dat is het plezier in dansen. Al gaat het er nu wel iets rustiger en misschien wat stijver aan toe dan toen. By the way, Chris hopelijk gaat het nu beter met uw rug, want naar het schijnt was je al stijf voor het begon.
Ik moet nu stoppen met over vroeger te verhalen want dan wordt het een boek in plaats van een verslagske. Trouwens zo zal ieder van ons wel een boekje meedragen zeker. Om terug te komen op de Retro, toch ook weer een pluim voor de aankleding van de zaal, er was zelfs voor een echte (nu ja) Jukebox gezorgd, hoewel die natuurlijk overbodig bleek met zo'n D.J. in huis. Lili haar inspiratie lijkt wel bodemloos evenals haar voorraad karton.
En dat de sfeer aanstekelijk werkte stelde ik vast toen Silke met Alex op de dansvloer kwam en zij Alex leerde Jiven (of was het nu andersom?), ik weet het niet zeker maar het zag er goed uit want het amusement droop eraf. Kortom het was weer plezant uzelf weer efkes jong voelen en doen alsof de tijd heeft stilgestaan.
Wat ik wel miste uit de tijd van toen was het in 4 gescheurde krantenpapier op de W.C. i.p.v. dat luxe, superzachte toiletpapier van nu. Dat had ook het voordeel dat je niet met je smartphone naar het kleinste kamertje moest want er viel altijd wel iets te lezen. Dat was nog eens milieubewust zijn, nietwaar?
En nu weer naar het volgende evenement, het dessertbuffet. Dus dames/heren aan den bak zoals vroeger, de lijn nog even doortrekken...
C.U. there
Groetjes,
Paco.
Valentino-Cheese
Oesje! Kleine paniekaanval bij het lezen van de oproep van de voorzitter om “iets rood” te voorzien in de kleding op de kaasavond. Mijn eerste gedacht was, Michel volgt de huidige trend. Ik bedoel alles krijgt een symbolisch kleurtje hedentendage, de gele hesjes, de groene spijbelaars, de regenboogkleuren van de holebi beweging.
Dus ik dacht “Rood” om de situatie van de clubkas te symboliseren, maar dat bleek dus niet het geval te zijn (gelukkig maar), de bedoeling was om Sint Valentijn wat extra aandacht te geven (St. Valentijn is naar het schijnt de enige Heilige in de hemel die omringd is door 70 maagden, zijn enige probleem is dat hij er alleen maar mag naar kijken maar aankomenniet, (remeber Adam en Eva), maar dit terzijde).
Dus Kaas en een zaal vol ver-/geliefden, goei combinatie.
De oproep van Michel was dus goed opgevolgd en de meesten hadden ook wel de moeite genomen om “the color of love”ergens te combineren in hun kledij. Bij de één al wat meer zichtbaar dan bij de ander maar naar het schijnt was er nogal wat rode lingerie aanwezig. Ja..., dan had Michel maar wat duidelijker moeten zijn in zijn oproep en moeten stellen dat het de bedoeling was dat het rood zichtbaar moest zijn. Afin,al bij al was de rode sfeer overheersend.
Dat er ook wel redelijk wat bodeauxkleur tussen zat zal wel te maken hebben met de ouderdom, het rood wordt dan wat rustiger en minder fel van uiterlijk maar vergis u niet, goede wijn ziet er ook nooit echt rood uit en die wordt ook beter met de jaren, but the flame is still burning!
Dan de andere oproep van Michel om gezegden op te sturen die te maken hebben met dansen indachtig, bij deze:” Als de kat van huis is, dansen de muizen”.
Op de kaasavond dacht ik : ”Als de kaas in huis is, dansen de Amusanten”, want het was toch weer opvallend hoe groot de opkomst was deze avond in vergelijking met andere oefenavonden, niks mis mee, ik wil alleen maar zeggen dat die vrijdag-avonden zonder kaas ook best plezierig zijn.
Dat het assortiment kazen weer ieders gading bood kon men vaststellen na afloop van de avond, veel kaas bleef er niet over. Het zal wel voor een goed gevoel gezorgd hebben bij Hugo en Gerda die een koppel uren in de file hadden gestaan om al dat lekkers op tafel te toveren. En Lili die in plaats van haar muis, zoals verleden jaar, dit keer haar hart tegen de muur had gehangen, zal toch wer efkes stillekes geweest zijn.
Toch weer een geslaagd evenementje en om terug te komen op die rode clubkas, ik veronderstel dat het kaasavondje er toch enigszins voor gezorgd heeft dat “ dat kaske”, meer Roos(kleurig) is geworden.
Groetjes,
Paco
Sylvester... bij Amusa.
Niettegenstaande ik al zoveel vrouwen heb horen klagen over “den overgang”, moet ik zeggen dat “den overgang” bij Amusa best wel oké was. Het gaat hier dan wel over den overgang van oud naar nieuw. De knutselmaskes hadden hun fantasie weer de vrije loop gelaten en hadden ditmaal wel echt zéééér hoog gegrepen. De danszaal was ingericht zoals de Hemel er (volgens hen) zou uitzien.
Engelen aan de muren, engeltjes op tafel tussen sfeervolle lichtjes, bedekt met sneeuwwitte pluimpjes alsof het wolkjes waren. Alweer een pluim op de hoed van de bedenkers.
Rond 19 uur begonnen de feestelingen hun entree te maken en hoe meer er binnenkwamen hoe meer het leek of men op een aflevering van Striktly come dancing was terecht gekomen. Zoveel strikken heb ik nog niet dikwijls samen gezien. Iedereen zag er op z'n paasbest uit maar dan met oudjaar, moet kunnen.
Het aperitiefke ging vlotjes naar binnen in afwachting van de jaarlijkse speech van de voorzitter. Welbespraakt (en zonder spiekbriefke), zoals we dat van hem gewoon zijn, bracht hij de essentie van de avond en van de dansclub ten berde, namelijk... Amuseren daar draait het om.
Nadat hij iedereen smakelijk eten had gewenst kon het eetfestijn beginnen. Gewoontegetrouw was het eten en de bediening prima . Spijtig dat de cocktailsaus op de cocktail ontbrak maar dat werd dan opgelost met een lepeltje kreeftensaus. Het bleef dus in de familie. Alles was even lekker en terwijl Chris voor aangepaste achtergrondmuziek zorgde, werd het dessertenpalet als afsluiter van het eten naar binnen gespeeld.
Dan werd het stilaan tijd om de beentjes uit te slaan want twee uren op een stoel zitten is niets voor echte danslustigen. Dus openden Michel en Lili de dans met, vanzelfsprekend de openingsdans.
Weldra stond den bak vol en was de ambiance gestart. En om terug te komen op dat Hemelgevoel er werd precies op wolkjes gedanst. Tot Chris de betovering doorbrak en “I've got the devil in me” speelde en iedereen op de dansvloer kwam. Dus ik twijfel of er buiten die engeltjes tegen de muur en op de tafel nog wel meer engelen aanwezig waren.
Op klokslag twaalf uur was de zaal vol van “Gezondheid en Veel dansplezier”. Meer kan een mens zich moeilijk wensen, nietwaar.
Ondanks dat het voorzien was te vieren tot 01.00 uur bleef het danske duren tot 02.30 uur, je kan dus stellen dat het een geslaagde overgang was, ééntje waar niet over geklaagd zal worden .
Zoals je ziet den éne overgang is den andere niet.
Aan allen , het allerbeste toegewenst in 2019.
Paco
De Sint en z'n Pieten op bezoek bij Amusa.
Na de problemen van vorig jaar met de Sint, je weet wel den echte kon niet komen, naar het schijnt was den brief te laat. Ja, om dan voor zo'n heel club nog wat bijeen te rapen dat op iets trekt en niet af te gaan lijk ne gieter, dat risico wou hij niet lopen. Gelukkig was daar de vindingrijkheid van Chris die dan zelf maar een Sint te voorschijn toverde, onder de gedaante van Alex, die zich dan ter plaatse kon verkleden tot Sint, en dat was niet slecht maar iedereen wist dan natuurlijk wel dat het niet “den echte “ was.
Blijkbaar had men dit jaar vroeger contact opgenomen met het Sinterklaasagentschap en er toch kunnen voor zorgen dat het dit jaar gaan namaak was. Het was dan ook een fijne verrassing toen er plots een getrotiniseerde (of hoe noemt ge zoiets op een step) zwarte piet kwam binnengereden gevolgd door een tweede Piet dewelke een volgeladen bolderkar achter zich aan trok. De Sint had niet op éne Piet gezien want even later duikelde, letterlijk en figuurlijk nog een derde Pieterman binnen. Volgens mij was het weer diezelfde ondeugende Piet van verleden jaar want nog maar pas binnen begon hij met een “Bollekensregen” en deed je er best aan enige bescherming te zoeken onder een bierkaartje of iets dergelijks want het leek wel een hagelbui. En net zoals vorig jaar stelde ik vast dat dat Pietje nog niet van z'n drankprobleem af was want achter de Sint zijn rug deed hij zich al vlug te goed aan een fles wijn.
Toen was het moment supreme aangebroken en lieten de Pieten de Sint zijn intrede doen. Het was zo klaar als een klontje, ditmaal was het “den echte”. Dat zag je zo aan zijn lijvig boek dat hij bij zich had en je hoorde het ook aan z'n zachte stem. Bovendien was hij goed op de hoogte van wie er dit jaar iets mispeuterd had. Zo wees hij er Lili op dat ze toch niet al te losbandig moest omspringen met die blauwe pillekens voor Michel, hij is dan wel genezen maar af en toe de spanning eraf halen is toch ook niet slecht. Tenslotte moet die voorzitter/secretaris nog wel een tijdje meegaan hé Lili.
Van de Frans zijn ingreep was hij ook op de hoogte. Hij maakte Frans duidelijk dat er andere manieren zijn om met andere vrouwen te gaan dansen dan z'n vrouwke haar fiets te saboteren zodanig dat Maria ocharme in een rolstoel is beland. En het feit dat Chris zich aan het bekwamen is met rolstoeldansen met Maria is toch maar een magere troost.
Dat hij meelevend is met iedereen liet hij blijken door zijn interesse voor wat Alex was overkomen door zijn val waarbij hij een ‘gebroken’ elleboog opliep.
Zelfs voor diegenen onder ons die last hebben van vocht had hij er een kaartje bijgedaan om ook dat probleem op te lossen. J-ASSIST stond er bij zijn foto, echt ne sympathieke Heilige.
Neen er was geen twijfel mogelijk, dit jaar was het de enige echte, dat hij voor iedere aanwezige een volle jute zak snoep en lekkers bij had bewees ook dat het gene “Klaas van den Aldi” was, nee dit was echt wel klasse en hoewel ik er steeds van uit ging dat de Sint niet zo groot geschapen was, ik bedoel van gestalte, want dit leken er twee voor de prijs ven één, dacht ik nog, djiezes, amaai voor dat paard dat moet een sterk beestje zijn en groot want anders komt de Sint met z'n voeten tegen de dakpannen als hij over de daken rijdt.
Toen de Sint terug vertrokken was kon de dansavond verder doorgaan en kregen we nog als toemaatje een gezelschapsdans aangeleerd door Christiane, iets met water en bier, het was wel een leuk dansje maar ik denk dat het beter gaat wanneer men al een beteke zattekes is.
Tot slot nog even vermelden dat het opviel dat het entertainment voor de toekomst verzekerd is door de nieuwe lichting. Zij hadden het totale spektakel helemaal in de hand (onder het toeziend oog van de Chris natuurlijk).
Al bij al weer een plezant avondje en dan kunnen we nu de kerstboom gaan zetten.
P.S. Niet vergeten in te schrijven voor het Sylvester feest. Niet twijfelen... DOEN!!!
Groetjes ,
Paco
Den Bene-Spaghetti-fietavond !
Op 24 november was het dan zover, de eerste benefietavond van ons dansclub.
De bedoeling was ten eerste om de clubkas wat zuurstof toe te dienen, ten tweede en minstens even belangrijk om er weer een gezellige dansavond van te maken. Dat er dan ook nog kon gegeten worden samen met familieleden, kennissen en vrienden was mooi meegenomen.
De rode loper was uitgerold, de tafels netjes geschikt en gedekt, en Lili had , wat had je gedacht, alweer gezorgd voor een amusante blikvanger in de figuur van een levensgrote spaghettikok, en de vergelijking was treffend met de spaghettikok in de keuken, in dit geval den Hugo. De kok van Lili viel wel iets kleiner uit dan Hugo, maar het buikje van beiden was identiek.
Tegen 17.30 u. begon de zaal stilaan vol te lopen en met zachte achtergrondmuziek, ditmaal verzorgd door Chris (en hij doet dat goed),was de stemming meteen oké.
Dat de bestuursleden nog maar eens de naad uit hun broek gelopen, de zolen vanonder hun sloefen en met elvendertig dingen tegelijk bezig zijn geweest hoeft geen betoog. En zij die denken dat den Hugo nooit zenuwachtig wordt, ik kan hen verzekeren dat het deze keer toch wel gelukt was. Niet te verwonderen, spaghetti koken voor min of meer honderd (hongerige) mensen, je zou voor minder nerveus worden. Maar hij behield zijn immer kalme zelf en met roeren en scheppen en overkoken is hij er toch maar glansrijk in gelukt iedereen zijn portie pieren te bezorgen. En al moest de één al wat langer wachten dan de ander, het stoorde niet en tevens konden er organisatorisch weer enkele lessen uit worden getrokken. Al bij al, prima werk geleverd door gans dat bestuur.
Voortgaande op het aantal eters dat zelfs nog een tweede bord ging halen kan je niet anders dan ervan uitgaan dat zowel de pieren als de saus, thuis al gemaakt door de nijvere bestuursvrouwen, echt in de smaak vielen. Gelukkig kon de club ook nu weer rekenen op een aantal vrijwilligsters om mee in te springen bij opruim en afwas, want dat was ook de moeite.
Daarna was het tijd om de benen te strekken en de calorieën eraf te dansen. Misschien een beetje slomer dan anders maar minstens even gezellig werd er naar het einde van de avond getangood, geslowfoxt, gewalst enzovoort...
Toch moest ik die avond denken aan die boodschap op radio Minerva, zij die naar Minerva luisteren hebben ze zeker al gehoord. En ik citeer:“ Na hoerekik just dat radio Minerva 60.000 leustereers he en ik verschiet dor ni van, want onze Frans die leustert ernor en ons Mariet en heure Jul, mor dater mor een goei 3000 lid zen, da mag, mor dat betekent dat er mor zoen klein percentage lid is. Zede na ni verlege, belt is ga naar de studio en mokt u lid van radio Minerva, was da na !!”
Die gedachte kwam bij mij op toen ik hoorde dat er van de 66 leden amper 29 hadden ingeschreven, gelukkig hadden zij er wel voor gezorgd dat er toch een honderdtal aanwezigen waren voor de benefietavond. Natuurlijk zal elk wel zijn reden gehad hebben om er wel of niet bij te zijn. De Sociale agenda is soms drukker dan we zouden willen, maar het moet toch mogelijk zijn om het enthousiasme en “nu komt er een moeilijk woord” de participatie op te krikken. Alle voorstellen zijn welkom. Hetzij over de organisatie hetzij over het eten en/of drinken, hoe meer ideeën hoe interessanter het kan worden. De hoofdbekommernis blijft natuurlijk dansen en dat iedereen zich goed en thuis voelt in ”Ons Club”!! Dus nu met z'n allen brainstormen en laat maar komen die voorstellen.
En tot slot nog dit. Gedurende de dansavond heeft Lili haar Bollekeverloren, na een massale zij het tevergeefse zoektocht door alle aanwezigen (behalve Chris want die was de Rozenwals aan 't zoeken) bleef hetBollekespoorloos. Dus wie op één van de volgende dansavonden dat Bollekemoest tegenkomen, er staat een vindersloon op van 500...
De groetjes,
Paco
P.S. En neen Karel, het was niet dat Bolleke...
Geen beter begin om een nieuw dansseizoen te starten dan met de deuren wagenwijd open te zetten en alzo eventuele danslustigen en/of geïnteresseerden de kans te geven om kennis te maken met de gezelligste dansclub van uren in de omtrek.
De rode loper was uitgerold, de zaal spic en span opgekuist, de tafels voorzien van een overzicht van wat men zoal kon verwachten die avond en een hapje, want van dansen krijg je honger en dorst, dus ook “den toog” was aangevuld, alles was klaar om het dansevent te starten.
Voor een goedgevulde zaal kon Michel dan ook het obligate welkomstwoord richten tot de aanwezigen en enige toelichting geven over de werking van de club en niet te vergeten het sociale karakter ervan.
Een flink aantal leden was bereid gevonden een kleine demonstratie te geven van wat ze gedurende het voorgaande jaar zoal hadden geleerd, en dat was niet min.
De aftrap werd gegeven door Chris en Alex met een mooi uitgevoerde Engelse wals, zeker geen beginnersniveau maar na 7 jaar dansen kan men al eens uitpakken, resultaat : open doekje.
Daarna volgden Cristel en Chris met een Weense wals, de vrucht van 2 jaar intensief oefenen op een zelf uitgekiende choreographie. Het welverdiende applaus maakte duidelijk dat hun inspanning in de smaak viel bij het publiek.
Tussendoor kregen de aanwezige danslustigen eveneens de kans om de beentjes te strekken.
Als derde demo was het de beurt aan Lili en Michel, Alex en Chris en aan Diana en ondergetekende met een (sensuele) Bachata. Na veel oefenen en de nodige stress was ook deze “performance” een mooie weergave van wat men na een tijdje dansles kan dansen. Aan de reacties van de toe-schouwers te horen viel ook deze demo erg in de smaak.
En dan “den bloemekee”, de line dans:” Danza Gitana”, alweer gebracht door een flink aantal Chinese vrijwilligers. Er werd gedraaid, gestampt , geklapt en gezwaaid, zo synchroon dat het bijna professioneel LEEK. Alweer een deugddoend applaus tot gevolg. Iedereen tevreden.
Om ook de nieuwkomers en nieuwsgierigen de kans te geven kennis te maken met het dansen op zich ,gaven zowel René met lijndans, als Georges en Gaby met Mambo, als Dirk en Sandra met Disco Swing, een initiatieles die veel bijval kende en de nieuwkomers zeker goesting deed krijgen naar meer van dat... en dat kon/kan, inschrijven is de boodschap.
Na de twee opendeur dagen kunnen we wel stellen dat het zeer geslaagde avonden waren met zo een 150 aanwezigen verdeeld over de twee dagen. Er waren al inschrijvingen van nieuwe leden maar het mogen er altijd meer zijn. (Nu ook weer niet te veel ineens, kwestie van plaats op den dansvloer).
En o ja het is niet omdat de “Open Deur” dagen voorbij zijn dat die deuren nu dichtgaan , integendeel, iedereen blijft welkom, de deuren blijven open.
Nu nog effe wachten op de eerste les om er weer met volle moed tegen aan te gaan.
C.U. On the floor!!!
PACO
Na 2 jaar een pétanque-tornooi te hebben georganiseerd, koos het bestuur ervoor om dit jaar weer eens wat anders aan de leden en sympathisanten aan te bieden.
Zondag 28 juli 2018 was het zover : het eerste Kubb-tornooi van Amusa was een feit.
22 Enthousiaste deelnemers hadden zich aangemeld, de zon was volop aanwezig.
Wat hadden we nog meer nodig om van dit tornooi een geslaagd evenement te maken.
Op 4 velden mochten 8 ploegen laten zien hoe goed (of hoe slecht) zij hun stokken konden werpen om hiermede hun tegenstanders te verslaan.
Er werd gelachen, geroepen, geapplaudisseerd, … kortom ambiance in overvloed.
Na de eerste wedstrijden mochten de winnaars elkaar gaan bekampen voor een plaats in de halve finales of rechtstreeks in de finale.
4 Ploegen plaatsten zich voor de halve finales, 2 rechtstreeks voor de finale.
De finale werd betwist door enerzijds Christel, Liliane en Michel en anderzijds Christiane en Robert. Onze nieuwelingen hadden reeds bewezen hun mannetje (vrouwke) te kunnen staan op de dansvloer maar toonden zich ook bij het Kubben een waardige tegenstander. Christel, Liliane en Michel namen een bliksemstart en stevenden blijkbaar zeker op een klinkende overwinning af. Dit was echter buiten de waard, in casu Christiane en Robert, gerekend. Hun eindspurt was werkelijk overrompelend, waardoor zij toch nog de overwinning in de wacht wisten te slepen. Van harte onze gelukwensen!
28 juli was niet enkel een Kubb-tornooi, maar ook een gezellig samenzijn van vrienden en familieleden, met een drankje en een hapje bij stralend weer, kortom een groot succes. Volgend jaar mag U zeker een tweede editie van ons Kubb-tornooi verwachten!
Het is al zo oud als de straat maar toch moet ik weerom zeggen : de afwezigen hadden ongelijk.
Michel.
Fiesta...Fiesta...Fiesta !!!
Inderdaad, dat was nog eens een Feestje, die sluitingsavond van Amusa.
Totale zuiderse sfeer, zelfs het zonnetje wou erbij zijn. Misschien aangewezen even een beetje zuiderse woordenschat bij te brengen. Kwestie van onze culturele, opvoedende taak niet te verwaarlozen.
Laten we beginnen met : el aperitivo- dat is dus bij Amusa een uitgebreid assortiment van mocktails en /of cocktails, uitgeschonken door Senne en Christel (in strooien rokje nog wel)
Nee niet de Senne.
Ondertussen was “ el cocinero Pedro y su pinche Carin”- de kok en zijn kokshulp, al naarstig bezig een reuzegrote “paella- spreek uit pajelja en dus niet paella, want dat is antwaarps, te prepareren. El aroma, juist, de geur kwam je al tegemoet bij het betreden van de zaal Otra vez- opnieuw, weer sfeervol en leuk aangekleed door het vaste versieringsteam, of hoe noem je zo'n groepke met onuitputbare fantasie en werklust ? De plaatsaanduiding aan de hand van chanclas oftewel strandslippers was helemaal in de sfeer van het plaatje.
Dan la comida- het eten, was perfecta. Pedro had voor 60 man voorzien en de 42 aanwezige lekkerbekken zorgden er lustig voor dat er slechts een kleine portie overbleef. Goegete zou ik zeggen en dat is hetzelfde in 't vlaams als in 't spaans. El vino maakte het geheel af.
En dan kwam er nog de “creemgelaskar”. El helado-de creemgelas oftewel ijscreme zorgde ervoor dat ook het laatste putteke vol geraakte.
Na het buikske volgde dan het meer officiële gedeelte, zijnde de speech van de secretaris slash nieuwe voorzitter Michel om enkele mensen in de bloemekens te zetten en alle aanwezigen te bedanken om hun inzet en loyaliteit aan de club. Daar zal hij zelf zeker nog wel een woordje over plaatsen in de schakel. Toch kan ik niet nalaten mijn bewondering voor René even aan te halen, de taak van voorzitter waarnemen tot uw 80ste, dan moet je wel een keigoeie leider/lijder zijn. En in naam van alle leden denk ik toch wel een dikke GRACIAS te mogen zeggen. En dat zal iedereen wel verstaan zonder vertaling.
En dan was er ook nog dans... en het moet gezegd, er werd gedanst en nog geen klein beetje ook.
Dat de workshops van Georges en Gaby hun vruchten hebben afgeworpen bleek uit het feit dat er 3 weken terug bij de Salsa 1 of 2 koppels op de vloer stonden en hij nu goed gevuld was.
Nu moet ik wel zeggen dat Salsa eigenlijk saus betekent maar op de vloer leek die Salsa meer op een Sopa, een soep(ke), maar het was te zien dat iedereen zijn uiterste best deed om G&G niet teleur te stellen en er ten volle plezier in had de zuiderse sfeer tot op de vloer verder te zetten.
Por fin- ten slotte, het was weer een feestje dat er mocht zijn. Nu hopen dat de flyers die uitgedeeld zijn zorgen voor nog wat nieuw bloed en dan kunnen we met z'n allen uitzien naar de tussentijdse dansavonden en het nieuwe seizoen... voor de twijfelaars zou ik zeggen DOEN !!!!
Muchos recuerdos y para las mujeres un besito, vele groetjes en voor de vrouwkes een bees.
PACO